تو این پست میخوام در مورد IPv6 صحبت کنم. دلیل به وجود اومدن ورژن 6 تموم شدن IP های موجود در ورژن 4 بود، چون IPv4 کلا 32 bit بود که جمعا میتونه 4 میلیاردو خورده ای به ما ip بده ولی توی ورژن 6 دیگه خوشبختانه مشکل کمبود IP حل شده چون 128bit هستش و خودتون یه محاسبه کنید متوجه میشید که چه تعداد IP میتونه داشته باشه.
بعد از اینکه دوستان به مشکل کم بودن تعداد ip ها در ورژن 4 برخوردند چند راه حل مطرح کردند :
راه حل long-term این بودن که آینده همه باید سوئیچ کنن روی ipv6 ولی تو راه حل short-term امدن و NAT و همچنین مبحث public and private ip ها رو مطرح شد.
پس بطور کلی تو راه حل کوتاه مدت دو روش زیر ارائه شد:
خب بریم سراغ اصل داستان که اونم IPv6 هستش:
این ip از 128bit تشکیل شده است که برمبنای HEX می نویسنش و از 8 قسمت hexted تشکیل شده است
حالا در زیر چندتا مثال میزنیم تا بهتر با نحوه ی نمایش این ip آشنا بشیم و چند تا نکته در مورد قواعد ساده سازی اون هم صحبت میکنیم
انواع روش های ادرس دهی در ipv4 و ipv6:
حالا میخوایم در مورد هر کدام از روش هاش addressing در ipv6 صحبت کنیم و رنج هر کدومشون هم بشناسیم. با ادرس دهی multi-cast شروع میکنیم:
Multi-Cast
منظور از موقت این است که میتوانیم خودما یک ادس از این رنج برداریم و در شبکه ی خود از آنها استفاده کنیم ولی منظور از دائم این است که ادرس هایی که از قبل تعیین شدن برای یه مقاصد خاص مثل ospf و eigrp و ...
و scope هم تعیین کننده ی این است که این ادرس multicast تا کجای شبکه میتواند پیش رود. که رفته رفته با اینها بیشتر اشنا میشیم، زیاد حالا در گیر اینها نشید.
خوبه به سطر اول و دوم این جدول یه نگاهی بیندزید :
فارغ از اینکه از چه ورژنی از IP استفاده میکنیم هر موقع روی یک interface روتر یک multicat-address فعال شود ، به سبب فعال شدن این ادرس IP یک ادرس mac multicast نیز فعال میشود که فرمت آن به صورت از است:
حال در ipv4 فرمت این mac-address به صورت زیر است:
خب تا اینجا تقریبا اکثر مباحث مربوط به multicast در حد ابتدایی را پوشش دادیم.
در قسمت بعدی در مورد unicast address ها صحبت میکنیم.
