در طول این ۱۴۰۰ سال تلاش ها بر این بوده است که پیامبر اسلام را تنها با عنوان اخلاق بشناسیم و نه سیاست و حاکمیت سیاسی. خداوند متعال در قرآن می فرماید: «هر پیامبری را که فرستادیم برای این بوده که مردم خدا را عبادت کنند و از پرستش طاغوت اجتناب کنند». در واقع همه پیامبران علیهم السلام همین هدف را داشتند. اجتناب از طاغوت درگیریِ با طاغوت را اقتضا می کند. اما در بین ما مشهور این است که علت بعثت انبیاء اخلاق است؛ البته اخلاق هم جزء اهداف انبیای الهی هست ولی تمام درگیری های انبیاء الهی به خاطر مسائل سیاسی بوده است؛ چرا که هیچ پیامبری را صرفا به خاطر درس اخلاق نمی کشتند.
دشمنان حضرت ابراهیم (ع) عاشق بت نبودند؛ بلکه عاشق قدرت بودند و قدرت طلبان بودند که بت ها را بهانه کرده و با ایشان می جنگیدند. قدرت برای پیامبر اکرم (ص) نیز مسلما ضروری بود؛ چرا که همه عقلای عالم می دانند که بدون قدرت نجات بشریت محال است. پیامبر اکرم (ص) ابتدا به دنبال تأمین قدرت بودند و پس از فتح مکه به مسلمانان اجازه سکونت در خارج از مدینه را هم دادند و به برخی فرمودند: بیایید و بر قدرت پیامبر بیفزایید تا بشود کلمه "لا اله الا الله" را نشر داد.
بدون داشتن قدرت سیاسی نمی توان کار فرهنگی انجام داد و تا در جامعه ای قدرت اصلاح نشود، مردم اصلاح نخواهند شد. بزرگترین اقدام فرهنگی در یک جامعه این است که قدرتمندان جامعه افراد صالح و درستکاری باشند
