دیدین بعضی وقتا از بس سرتون شلوغه و درگیر کار و زندگی هستین خودتونو یادتون میره؟ جدیدا من خیلی اینجوری میشم. الان دارم به این فکر میکنم که واقعا از صبح که سرِ کارم تا وقتی که میام خونه و استراحت میکنم اصلا حواسم به خودم نیست. وقتی میگم خودم ینی همون منِ درونی خودم. روانشناسا میگن "ایگو". اره خلاصه روز رو انگار نافشو با کار و امورات دنیوی بریدن.
ولی شب؛ شب واقعا به نظر من بهترین موقع برای آرامش و تمرکز روی خودته. ینی اصلا نخوای هم ذاتش این هست. میکشه آدمو سمت خودش. قشنننگ همش تو احساسات غرقی. به همه چیز فکر میکنی. به قول این نسل هم به خودت هم اکست هم نکست(عوارض معلم نسل زد بودنه😅). خلاصه شبو باید قدر دونست. انگار زندگی تو شب مرور میشه و مثل یه ماشین مچاله شده که بردنش صافکاری و نقاشی بدون رنگ درمیاد و دوباره آماده استفاده میشه. آرامشش واقعا باعث ادامه ی حیاته. ولی حالا فکر کن تو بتونی روز هم خودتو نگه داری. ینی سعی کنی همش به خودت گوشزد کنی که آهای فلانی، تو همون آدم شب قبلیا. همون احساسات، همون آرزوها، همون خودِ درون. شاید اینجوری کمتر خودمونو فدای خواسته های دنیایی کنیم و یکم بیشتر رشد کنیم تو زندگی.
خلاصه دوستان قدرِ شب های زندگیتونو بدونید. خیلی خوبن.
شب بخیر
