معمولا ایام بعد از امتحانات تا زمان دادن کارنامه به دانش آموزا، یکی از اعصاب خورد کن ترین زمان های سال تحصیلی برای معلم هاست. حداقل برای من که اینجوره. البته دلیل داره ها. دلیلشم بعضی از والدینی هستند که به هر نحو میخوان به بچه هاشون کیلویی نمره بدی و تصورشون اینه که فقط و فقط بچه خودشون تلاش کرده و مستحق نمره 20 هست. حتی اگر نمرش 15 هم شده احتمالِ آخر درس نخوندن بوده و شاید روز امتحان خوش یمن نبوده و قمر در عقرب بوده که فرزند دلبندشون نتونسته 20 بگیره. واقعا چرا اینقدر به این 20 لعنتی چسبیدیم نمیدونم. اصلا عدالت چی میشه پس؟ آیا لحظه ای به این فکر میکنیم که اون دانش آموز بدبختی که کلی درس خونده و تلاش کرده هم مثل بچه ی دلبند شما شاید استحقاق ارفاق در نمره رو حتی خیلی بیشتر از فرزند شما داشته باشه؟
من که به شخصه یا نمره به کسی اضافه نمیکنم یا به همه اضاف میکنم. ولی خارج از این حرفا بعضی وقتا والدین هر چی ما معلما از عدالت و ارزش های اخلاقی سر کلاس به بچه ها یاد میدیم یا رفتارهای خودشون به باد میدن. والدین اولین الگوی بچه ها و تاثیرگذارترین اونها هستند. چجوری توقع دارید وقتی عدالت رو در رفتار شما نمیبینه خودش در آینده در حق بقیه اجراش کنه؟
نکته آزاردهنده ترش والدین فرهنگی(معلم) هستن که به واسطه همکار بودن با شما احساس صمیمیت بیشتری با شما میکنن و خودشونو برتر و مستحق تر از بقیه میدونن و فکر میکنن باید در حق فرزندانشون ارفاق بشه. ( اما زهی خیال باطل)
حالا چجوری این همکاران عزیز با این طرز تفکر قراره به دانش آموزای خودشون از عدالت سخن بگن و به بچه ها یاد بدن این مباحثو واقعا جای تامل داره.
به نظرم کشورمون در شرایط کنونی نیاز به نسلی به شددددت عدالت جو هستند داره تا در آینده شرایط کشور رو به سمت بهتری سوق بدن. وگرنه شرایط کنونی نمونه بارز از بین رفتن ارزش هاست و عدالت هیچ جایگاهی نداره و این باید عوض بشه.
تو رو خدا عدالت رو فدای نمره 20 نکنید
