یکی از بزرگترین مزایای ثبت یک استارتاپ به صورت حقوقی، دسترسی به منابع فراوان و دانش فنی است که یک استارت آپ ثبت نشده به آن دسترسی ندارد. با این حال، اغلب می بینیم که شرکت ها سیاست مشخصی برای چگونگی بهره گیری از تیم های نوآوری به عنوان دارایی های اصلی کسب و کار ندارند.
به عنوان مثال این ویژگی ها شامل دسترسی به مشتریان ، برند ، کارکردهای عملیاتی از قبیل فرایند های قانونی و خرید اقلام مورد نیاز می‌شود. بدون وجود نقشه مشخصی در مورد چگونگی بهره گیری از تیم های نوآوری ، می توان از این منابع در شرکتهای بزرگ تحت عنوان "نوآوری در زندان" یاد کرد. آنها مزایای یک شرکت بزرگ را ندارند و قادر نیستند هر کاری را که می خواهند مانند یک کارآفرین تک نفره انجام دهند. به همین دلیل است که موفقیت نوآوران بدون همکاری و پشتیبانی کسب و کار اصلی بسیار دشوار بوده و وجود پلی به هسته کسب و کار برای موفقیت استارتاپ حائز اهمیت می‌شود.
وقتی زمان مقیاس دهی به یک پروژه نوآورانه می‌رسد ، وجود یک پل به هسته کسب و کار مهم می‌شود. گاهی اوقات یک تیم نوآوری می تواند در انزوا روی ایده ها کار کند اما هنگامی که آماده انتقال مدل کسب و کار خود از مرحله آزمایش به برداشت می‌رسد ، به مقدار زیادی منابع نیاز دارد. مزیت شرکت های بزرگ نسبت به استارتاپ ها این است که آنها مشتریان بزرگی دارند ، منابع زیادی دارند و یک برند معتبر و قابل اعتماد نیز دارند. بدون دسترسی به این دارایی ها ، مقیاس بندی پروژه های نوآورانه بسیار دشوار خواهد بود. به مثالی از یک شرکت چندملیتی توجه کنید که آماده مقیاس دهی یک پروژه نوآورانه است. آزمایش های متعدد در این شرکت نشان داده بود که مصرف کنندگان در صورت استفاده از یک برند معتبر موجود ، پنج برابر بیشتر از این محصول را خریداری می کردند. با این حال ، تیم نوآوری برای استفاده از برند تأییدیه لازم را کسب نکرد و موفق به فروش کافی برای ادامه پروژه نشد.
در چنین شرایطی ، نوآوران شرکت، محدودیت های بیشتری نسبت به کارآفرینان انفرادی دارند. علاوه بر این ، ممکن است انگیزه های یکسانی نداشته باشند ، و در اینده برای ادامه کار در پروژه انگیزه کمتری داشته باشند. اغلب افراد در این حالت میان ناکجاآباد گیر میکنند. به همین دلیل ساختن پلی به هسته اهمیت دارد تا پروژه ها بهترین فرصت موفقیت را داشته باشند.
اگر پل مشخصی برای هسته وجود نداشته باشد ، عدم دسترسی به منابع می تواند به یک مانع واقعی تبدیل شود. ما اغلب آن را "مشکل موفقیت" توصیف می کنیم که پس از موفقیت تیم نوآوری ، کسب و کار اصلی نمی داند با آن چه کار کند. این امر باعث می شود تیم های نوآوری در مرحله آزمایشی به طور دائمی و بدون توانایی مقیاس گیری و رشد قرار گیرند.
یکی از راه های ساختن این پل ، تعیین سفیر داخلی در سازمان است. سفیر داخلی، شخصی معتمد است که از همه اتفاقات در دو طرف بخش تحقیق و برداشت شرکت آگاه است. سفیر ارشد داخلی و تیم وی از کلیه منابع ، فعالیت ها و حق ثبت اختراعات موجود در بازوی اجرایی سازمان اطلاع دارند. همچنین اعتماد افراد قدرتمندی که که این منابع را مدیریت می کنند را در اختیار دارند.
سفیر داخلی اطمینان حاصل می کند که تیم های نوآوری با مذاکره در مورد دسترسی به عناصری مانند مشتری ، نیروی فروش ، برند ، زنجیره تأمین و سایر مهارت ها و دانش‌ها ، می توانند از نقاط قوت شرکت بهره مند شوند. سفیر ارشد داخلی همکاری مناسبی بین کسب و کار موجود و تیم های نوآوری ایجاد و حفظ می کند.
منبع
