ماه رجب متعلق به آقا و مولا، "امیرالمؤمنین، حضرت علی بن ابیطالب علیه السلام" می باشد.
آخرین واژه ی اولین سوره ی آخرین جزء قرآن مجید بی ارتباط با حضرت علی (ع) نیست، هرچند که در تمام ترجمانهای موجود از قرآن مجید به غلط ترجمه شده است.
این مقاله نیز همچون مقاله ی "معجزه قرآن" اینجانب، یک مقاله ی صددرصد پژوهشی بوده و چنین تفسیر و برداشتی را که اتفاقا به حق می باشد، نه در هیچ کتاب تفسیری دیده ام و نه از زبان هیچ مفسری شنیده ام.
آخرین واژگان از اولین سوره ی آخرین جزء قرآن مجید، واژه ی "ترابا" است.
این واژه که قطعا نکره است در تمام ترجمانهای موجود از قرآن مجید به صورت معرفه ترجمه شده است که ترجمه غلطی است.
التراب معرف بوده و "خاک" معنی می دهد اما ترابا نکره است و معنایش "خاکی" است.
از "خاکی" قلمداد داشتن واژگان ترابا، دو برداشت و تفسیر میتوان داشت که اتفاقا هر دو نیز با معنای کلی آیه ی چهلم سوره "نبا" همخوانی و سنخیت معنایی دارد.
1- این که "خاکی" را تواضع و فروتنی و دور بودن آدمی از خصلت رذیله ی غرور و تکبر معنا نماییم.
در این صورت معنای آخرین عبارت قرآنی سوره نبا این می شود که:
"پس کافر (در روز قیامت و با حسرت و افسوس) میگوید ای کاش در دنیا انسان متواضع و فروتنی بودم و از غرور و تکبر دوری می جستم.
2- این تفسیر و برداشت، تفسیر پخته تر و عمیق تری است و به نظر میرسد که مراد از کاربرد واژگان "ترابا" همین مضمون باشد.
هرچند معنای دور از ذهنی است اما خاصیت و ویژگی قرآن مجید که آن را با تمام کتابها متمایز ساخته، همین است.
بزرگان علم تفسیر بر این باورند که قرآن مجید، هفت بطن دارد و در بسیاری از موارد، "باطن هفتم" منظور اصلی خداوند را در سخن جاودانش یعنی قرآن مجید بیان می کند.
ما شیعه هستیم و مفتخر بدانیم که مولایمان "امیرالمؤمنین، علی بن ابیطالب علیه السلام" است و در هیچ کجای قرآن به صراحت و وضوح از واژگان "شیعه" با این معنا یعنی پیروان حضرت علی در منطق و عمل، سخن گفته نشده است.
اما از "ترابا" میتوان به این معنای عمیق یعنی شیعه ی علی (علیه السلام) بودن، رسید.
و آن در صورتی است که کنیه ی آن حضرت را که پیامبرگرامی اسلام(صل الله علیه و آله) ایشان را به داشتن چنین کنیه ای مفتخر نموده است، یعنی "ابا تراب" را در نظر بگیریم.
اینچنین می شود که کافر (در روز قیامت و با حسرت و افسوس) می گوید ای کاش در دنیا شیعه بودم.
و آن هنگامی است که می بیند شیعیان آقا علی بن ابیطالب(علیه السلام) یکی یکی وارد بهشت برین می شوند.
