همیشه تصور می کردم که شاید یتیم بودن و یا جسارت طلاق والدین از یکدیگر جایگزین مناسب تری است تا بودن یک خانواده پر تنش.
خانواده
خانواده
خانواده
با هر بار تکرار این واژه حجم عظیمی از تنهایی به سمت قلبم سرازیر میشه. و حاصل اون احساس غم نوشتن این متنه. نمیدونم تعریف صحیح از یک خانواده خوب چیه. نمیدونم در جامعه ما خانواده ها پر تنش هستند یا در کشورهای دیگر و قاره های دیگر هم این قبیل خانواده ها هستند...
من ماندم و دنیایی از ندانسته ها.
دنیای از ندانسته که کاش فقط به امار و مردم شناسی بر می گشت. اما ندانسته های من یا دانسته هایی که امید بود به ندانستنشان از حس یک کودک طلاق، از یک یتیم، از یک کودک شاهد صحنه کتک خوردن مادر، از یک کودک با احساس اضافی بودن و... کم نیست.
سبک دلبستگی، طرحواره، روان پویشی و بسیاری مفهوم اشنا دیگر که به واسطه فضای مجازی زیاد شنیده ایم از دل خانواده رشد می کند. حالا سوال اینجاست به فرض که در زمانه قبل ما روانشناسی و کودک و توجه و علاقه و مطالعه و... وجود نداشت چرا اکنون باید تمام این چرخه های معیوب فرزندپروری ادامه پیدا کند؟ حالا که در هر اینستاگرامی، هر یوتیوب و روبیکا و تلویزونی از روانشناسی صحبت می کنند چرا هنوز مشکل داریم؟؟؟؟؟
روانشناس های اینستاگرامی با محتواهایشان کم از خانواده های معیوب ما ندارند. در دام نیفتید.
این نوشتار توانمندی درمان ندارد. این من نوعی توانمندی توصیه ندارد. اما از شما یک خواهش دارم. اگر خانواده امنی نداشتید سعی کنید خانواده امنی بسازید و یا اگر شرایط مالی و یا اجتماعی معیوب اجازه این ساخت را نمی دهد خودتان به تنهایی امنیت خودتان شوید. اینکار را با پیدا کردن یک تراپیست خوب شروع کنید. و خب دنبال معجزه نباشید. کودکی زخم خورده شما به هیچ طریق جبران نمی شود. با هر بار دیدن یک کودک شاد خلاهای شما زبانه می کشد... فقط این بار یاد می گیرید خودتان خودتان را در اغوش بکشید و اندکی از حجم خلااهایتان را با اغوش خودتان پر کنید.
