زمان می گذرد
و تو همچنان
همانی
همان که اندازه ارزش ها را و فواصل را رعایت می کرد
تو
همان پدرامی
که باید بنویسی
که باید بیان کنی که روشن یک پدرام را بیان کنی
وگرنه
او، یا نه
آنها
نمی فهمند تو همان انسان همیشگی هستی که نمی توانی از بیان نا محترمانه تقاضاهایت اراده ای در پیشی گیری
اما کنون
ادب
احترام
و حرمت بزرگی انسان ها
ایجاب میکند
که بگویی
و بیان کنی
و به نشر در بیاوری
که در طلب اموال مادی
ثابت قدم ایستاده ای...
و تمام در نهایت باز و تکراری
