از این شعر هایی بود که معین میخوند و ازش میگذشتم. تا یه بار پوری داشت به مسخره تحلیلش میکرد. دوباره گوشش دادم. دیدم چقدر قویه ترانه. مال زمانیه که بریدی. ولی امید داری. زمانی که پاره کردی خودتو که برسی ولی نشده. اما امید... نمیذاره تموم کنی... همینجاست که دوباره پا میشی و درست میشه همه چی.
و عجیب درست میگه...
یکم صبر کن تحمل کن شاید درست شه...
بنظر من، همیشه صبر، همیشه همیشه همیشه... درست میکنه همه چیزا
تموم این صبرهایی که کردم نتیجه ساخت صبر بیشتر بود..
یاد گریه های خاله م میفتم توو بغلم قبل اومدنم
اخی... چقدر سخت گذشت بهمون.. خیلی عوض شدیم... خیلی بی شرف شدم. خیلی ...
بی شرف بودم که اینقدر صبر کردم و چیزی نگفتم
جنگیدیم و خفه شدیم درباره دردااا...
جذابه
این بده که دنبال آدمیم که درد رو بفهمه. معنی درد... این شاید یه بیماری که تووش افتادم ولی برام جالب بود که تمام اطرافیان نزدیکم، همه درد کشیدن... رنج .... کلمه درستش همینه. رنج کشیدن برای اینکه امروز سر پا ن.
خیلی باید بی شرف باشم که انسان ها با اون همه رنج و درد رو رها کردم و الان دارم صبر میکنم که اتفاقای جدیدی بیفته... باید یه کاری کنم... یه جوری رنجی از شون کم کنم....
این وظیفه ی منه... کلمه درستش وظیفه نیست. باید پیدا کنم یه کلمه براش...
تف به این زندگی که جناب عالی برای ما درست کردی که مجبور باشیم ده ها هزار کیلومتر از عزیزان مون دور باشیم. تف
