روایتی از یک شادی جمعی، از بی فاصله بودن‌ها و بی واهمه رقصیدن...روایتی از زمانه‌ای که فاصله، شرط بقا نبود...
ناصر فکوهی: «عکس پیش رو، سرسختی و کمبودهای اقلیمی، ناهمواری زمین و نوعی آشفتگی حاصل از خام و خشک بودن طبیعت سهمگین خود را نشان می‌دهد و پاسخ فرهنگی به این ناملایمت‌ها، با حضور شادمان، رنگین و جشنی از روابط و احساسات و عواطف انسانی که می‌تواند مردم را در مراسمی باستانی به بازآفرینی جهان و جامعه از خلال فرهنگ هدایت کند. میانۀ میدان می‌تواند نمادی از جهانی باشد که خود را در جامعه، در فرهنگ و در طبیعت به صورت حوزه‌های متداخل نشان می‌دهد.»
