حامد سامنی | دانشجوی ارشد مدیریت رسانه – دانشگاه صداوسیما
زمان لازم برای مطالعه: 2 دقیقه
«جهت» یک شتاب‌دهنده رسانه‌ای وابسته به سازمان صداوسیما است که قصد دارد با مشارکت مردمی، در مسیر تحول فرایند تولید در سازمان صداوسیما گام بردارد. طرحی بسیار خلاقانه و جذاب که در ابتدا تحسین‌برانگیز است اما به نظر می‌رسد خود این سامانه به شتاب‌دهنده‌ای برای تبلیغ خود نیاز دارد، چرا که با وجود گذشت چند سال از ایجاد آن، هنوز نامی غریب است در میان اهالی رسانه.
اجازه بدهید کمی دقیق‌تر شویم؛ اخرین خبری که در سایت این شتاب‌دهنده رسانه‌ای درج شده است مربوط می‌شود به ۲۰ شهریور سال ۱۴۰۳؛ تقریبا ۸ ماه پیش.
خبر چیست؟ ۱۱ اسم به عنوان برگزیدگان قسمت ایده‌پردازی درج شده‌اند. نتیجه؟ ...
برنامه‌ریزی واژه‌ای است که بارها و بارها شنیده‌ایم. مدیریت یک سازمان، راه‌اندازی یک پروژه در سطح وسیع رسانه‌ای، یک کار شخصی کوچک نیست که بشود بدون برنامه‌ریزی دقیق در آن به موفقیت رسید. حال احتمال موفقیت یک پروژه با متغیرهای مختلف در سطح رسانه ملی بدون برنامه‌ریزی دقیق چقدر است؟ تقریبا هیچ!
در یک سازمان و در یک پروژه زمانی که کارها بدون برنامه‌ریزی منسجم، قدم به قدم و با گرفتن بازخورد مرحله‌ای جلو رود چگونه می‌توان متوجه شد در راستای هدف تعیین شده حرکت کرده‌ایم یا خیر؟ اصلا وقتی هدف مشخصی نداریم چگونه کسی می‌تواند تعیین کند ما در این پروژه شکست خورده‌ایم یا خیر؟ برای بعضی شاید این نوعی حسن باشد اما برای سازمان صداوسیما جز هدررفت منابع و اعتبار چیزی در پی ندارد.
در هر سازمانی برای هر پروژه‌ای، زمانی اختصاص داده می‌شود، بودجه‌ای در نظر گرفته می‌شود و فردی مسئول اجرای درست آن است. در خصوص شتاب‌دهنده رسانه‌ای جهت هدف از اجرای این طرح به طور دقیق چه بوده است؟ انتظار داشته‌ایم در خصوص هر فراخوان به چند ایده جذاب برسیم؟ از بین این ایده‌ها چند طرح برای تولید دنبال شوند؟ در اولین قدم که معرفی این شتاب‌دهنده به عموم مخاطبان است به قدری ضعیف عمل شده که نگارنده پس از جست‌وجوهای فراوان قادر به پیدا کردن سایت این شتاب‌دهنده شد!
در سایت شتاب‌دهنده هم صرفا تعدادی فراخوان و رقم موجود است؛ مربوط به تعداد ایده‌های ارسال شده و تایید شده و ... بدون هیچ اثر تولیدی! آیا بعد از گذشت چند سال نباید به یک طرح تولیدی می‌رسیدیم؟ آقایان فکر نمی‌کنند مشکلی در اجرای این طرح وجود دارد؟
مطرح شدن ایده‌هایی از این دست بدون نتیجه و هدف از بخشی از این سازمان که عنوان مرکز طرح و برنامه را یدک می‌کشد می‌تواند موجب دلسردی باشد حقیقتا!
نکته اساسی این است که تعداد ایده‌پرداز و مشتاق به مشارکت در تولید برای سازمان صداوسیما در کشور کم نیست؛ چه بسا بسیاری از طراحان و ایده‌پردازان به دنبال فرصت‌های این چنینی برای نشان دادن استعدادهای خود هستند اما به طور کل از وجود چنین طرحی بی‌اطلاع‌اند.
این موضوع می‌تواند موجب رنجش مضاعف شود چرا که آسیبی به درستی شناسایی شده، فرصت مشارکت برای عموم مردم فراهم شده است اما طرح نه به درستی تبلیغ شده و نه به درستی پیگیری شده است؛ گویی فقط به دنبال این هستیم که طرحی بدهیم و دیگر این که چه جور پیش برود و چقدر به هدف نزدیک شود خیلی به ما مربوط نمی‌شود ...
این مطلب در نبض‌نگار شماره 30نشریه نبض دانشگاه صداوسیما (ویژه‌نامه نوروز 1404) منتشر شده است.
