گذرنامه های بایومتریک، یا همان پاسپورت بایومتریک، گذرنامه های های قدیمی دارای مایکرو چیپ های (ریز تراشه) الکترونیکی فشرده هستند که حاوی اطلاعات هویتی دارنده گذرنامه است. این تکنولوژی که شامل چیپ مایکرو پروسسر (ریز تراشه کامپیوتری) و آنتن (جهت شارژ تراشه و برقراری ارتباط) جای گذاری شده در قسمت جلو و یا پشت جلد و یا قسمت مرکزی صفحه پاسپورت قرار دارد، از فناوری کارتهای هوشمند از راه دور بهره میگیرد. اطلاعات اصلی پاسپورت در صفحه اطلاعات آن که از طریق خطهای خوانا ماشینی تعریف و ذخیره شده، حک میشود. استفاده از زیر سازی الگو عمومی جهت تصدیق و ذخیره الکترونیکی اطلاعات در چیپ های الکترونیکی عمل جعل را سخت و ناممکن کرده است زیرا تمام مکانیزم های امنیتی دقیق و به طور کامل اجرا شده است.
از کشورهایی که پیشتاز در اجرا گذرنامه های بایومتریک بوده است میتوان به مالزی در سال 1998بعنوان اولین کشور اقدام به الکترونیکی کردن پاسپورت خود نمود، اشاره کرد.در دسامبر 2008، 60 کشور اقدام به صدور این پاسپورت بایومتریک نمودند که در طی اواسط سال 2019 میلادی این رقم به 150 کشور افزایش داشت. از تاریخ Aug 2021 میلادی طی اطلاعیه ای دولت دومینیکا اعلام کرد که تمامی افراد دارای پاسپورت دومینیکا که تاریخ صدور پاسپورت آنها قبل از July 2021 بوده است باید سریعاً جهت تعویض و تبدیل آن به گذرنامه ایمن بایومتریک اقدام نمایند.
