من از نسل آدمهایی هستم که از دایناسورها هم منقرض تراند.... چون هنوز هم به عشق معتقدم!
هنوز اجازه نمی دم آدمیزادهای منفی جامعه مثلا مدرن شده ما، ذهنیتمو نسبت به این گوهر وجود انسانی لکه دار کنن...
من ولی دنبال عشق نمیدوم! فقط خیلی صبورطور منتظرش می مونم تا طبیعت خودش منو به سمتش هدایت کنه...
گاهی احساس تنهایی مثل خوره به جونم میفته.. نه بخاطر این که عشق ندارم! بیشتر به خاطر این که بیزاری آدمها از عشق، ثبات و تعهد رو می بینم! و می بینم که بی وفایی و تعدد رابطه ها شده ارزش و مایه افتخار خیلی ها..
احساس تنهایی می کنم چون حس می کنم هم نظران من یعنی معتقدان به عشق، در حال انقراض هستن!
ولی ناامید نمیشم. اگه خداوند نیاز به عشق رو تو وجودم گذاشته، حتما جوابش هم یه جایی اون بیرون تو جهان هست!
آدمیزادها به امید زنده ان و به عشق!
«از نوشته های قدیمی ام که هنوز بهش معتقدم»
