این عکس نشانه دوستی از جنس زمان هست بین بهترین های هنر
خب میخوام در مورد ابتهاج بگم.
ابتهاج رو از خیلی وقت قبل تر ها وقتی دبیرستانی بودم به عنوان شاعر میشناختم شایدم زودتر نمیدونم.این رو خووب میدونم اونقدر آهنگ و ساز و شعر در هم تنیده بود که همیشه با دنیایی از سه بعد درگیر بودی جواب خیلی از سوالات رو نمیدونستی و هر کسی بخشی از واقعیت رو که فکر میکرد واقعی هست برات روایت میکرد هر چند این روایت بعدها میفهمیدی که روی ریل حقیقت سوار نبوده
اسم ابتهاج رو یکی از آشنا های ما که در کارخانه سیمان بود قبل تر ها به زبون میاورد و اینکه این مرد کارخونه سیمان تهران رو ساخته. از اینکه اون مرد قبل انقلاب این جا رو ساخت و در راه شمال بعد از واژگونی ماشینش به دره ، فقط قلاده طلای سگش فقط پیدا شد، داستان سرایی میکردند و در مورد اینکه دنیا به کسی وفا نکرده صحبت میکردند.
این ابتهاج که براتون روایت میکنم برادرزارده همون ابتهاج هست.ابتهاج بزرگ از خان های سمت رشت بود که بعد اصلاحات اراضی اومد تهران و کارخونه سیمان تهران رو ساخت.
خب من دوست دارم یک نفر آدم رو از بخش ها و زوایایی روایت کنن که همون تعریف همیشگی از اون فرد نیست بلکه از تمام زوایای زندگی اون آدم روایت بشه.
اثر این آدم برای اهالی هنر این مرز و بوم مثل جعبه سیاه هواپیماست.یعنی اینکه این فرد خیلی از آدم ها که در ایران هنرمند بودند با او حشر و نشر داشتند و او از نزدیک آنها رو میشناخت.اهمیت این فرد به این بود که خیلی از آدم هایی که ما فقط یه عکس یا فیلم ازشون دیدیم سایه باهاشون زندگی کرده و دیده .
دوست داشتم یک ضبط صوت بر میداشتم و میشستم و از اول اول تعریف میکرد بدون سانسور از آدمها هر چند تقدم و تاخر اتفاقات و درستی و غلطی و داستان سرایی اوون برام اهمیت نداشت، می موند و برای آیندگانی که از کرانه ای از نامدگان هستند می موند و اونا هم میشنیدند از روایت آدمهایی که در عصر های دیگه زندگی کرده بودند.
خب از تکرار مکررات سعی میکنم پرهیز کنم و ارجاع میدهم به ویکی پدیا
نامدگان و رفتگان از دو کرانه زمان
سوی تو می دوند هان ای تو همیشه در میان
- درسته کتاب #پیر پرنیان اندیش هست و کل این کتاب رو چند بار خوندم ولی خب ممیزی چیزهای زیادی رو میتونسته حذف کنه و این خیلی جذاب نیست.
