یه سوال برای من بود که چرا خیلی چیزها رو میدونیم ولی در موقعی که میخواهیم از اونا استفاده کنیم یا ازمون امتحان گرفته میشه باز خیلی خوب عمل نمیکنیم این یه سوالی هست که همیشه ذهن منو درگیر خودش کرده بود.
الان بعد از n سال یه جواب براش پیدا کردم که چرا یک چنین چیزی در ما هست خیلی چیزها رو میدونیم ولی خووب نمیتونیم از اونا بهره برداری کنیم یعنی انگار اصلا بلد نیستیم.
چند وقتی هست که کد زدن رو جدی تر دارم دنبال میکنیم و خیلی هم لذت میبرم و متوجه شدم خیلی از مواردی که فکر میکنم بلد هستم یا فکر میکنم خووب هستم اصلا خووب نیستم توشون چون خیلی وقت هست از اون قابلیت های تمرینی اصلا استفاده نکردم و واقعا با یه نفر که هیچی در اون زمینه میدونه در عمل برابر هستم مثل ساز زدن هست که قطعه ای رو میزنی و وقتی که یه مدت اون قطعه رو نمیزنی انگار مسیر و اون اطلاعت اون قطعه از مغزت پاک میشه و یه سری اطلاعات دیگه جایگزین اون اطلاعات که داشتی شده.
حالا فکر کن میخوای برگردی اون قطعه رو بزنی دوباره از اول باید تمرین کنی هرچند چون زدی و دستت امادست زودتر راه میافتی ولی خب باید از صفر شروع کنی و بیایی بالا
جواب خلاصه برای این همه سوال من اینه که پروسه یادگیری ما سترون هست اخ چه کلمه سنگینی
یعنی اگه پروسه یادگیری یا الگوریتم یادگیری رو بکشیم یه بخش میشه همه اون اطلاعاتی که در مغزمون داریم و حفظ شدیم و یا میدونیم یک بخشی دیگه وجود داره و اون هم عملی هست و اون هم تمرین روی اون محتواهایی هست که بلدیم.
متاسفانه سرعت تغییرات این دنیا اونقدر زیاد هست که ما رو از تمرکز کردن روی چیزهای مختلف دور میکنه و ما مجبوریم در سیل این همه خبر گم بشیم .
خب اینکه این همه خبر برای ما چه فایده ای داره واقعا نمیدونم ولی طبق کتاب کار عمیق کارهایی که ما می خواهیم انجام بدیم نیاز به این داره که عمیق وارد کار بشیم و عمیق در اون زمینه کار کنیم و تا بتونیم یک خروجی قابل تعریف از کار داشته باشیم .
الان فکر میکنم بجای اون که خیلی بیشتر مسایل رو بدونم سعی کنم اون چیزهایی که میخونم رو حداقل یه بار ران کنم ببینیم مشکلش چی هست اصلا ران میشه و میتونم اونا رو دوباره از حفظ بنویسم.
خلاصه تمرین و بهبود و رفع اشکال حلقه مفقوده آموزش هست.
