تاثیر هوش مصنوعی بر آینده موسیقی ایران و جهان
صابر جعفری
همواره تاثیر تکنولوژی و اختراعات و ابداعات در طول تاریخ ، دوره ها و مکتب های متفاوتی را به وجود آورده اند .
اما آیا هنرهای دوره های پیشین فراموش شده اند ؟ و با ورود هوش مصنوعی به هنر در آینده دیگر کسی به کنسرت نمی رود و کسی برای نوازنده و خواننده شدن و آهنگساز شدن تلاش نمی کند ؟
این سوالاتی است که در چند ماه اخیر با شدت گرفتن ورود هوش مصنوعی به زندگی انسان نه تنها در موسیقی بلکه در تمامی هنرها و مشاغل طرح می شود.
برای مثال وقتی اولین رمان ها منتشر شد اغلب معتقد بودند کسی دیگر شعر نمی خواند .
اما همچنان شعر جایگاه خود را در میان جوامع حفظ کرده است و رمان هم خواهان خود را دارد.
اما سوال اینجاست که آیا اختراع چاپ و روند صعودی پیشرفت در هنرها در قرن های گذشته به اندازه سرعت پیشرفت تکنولوژی در عصری که ما زندگی می کنیم هست ؟
این سوالی است که پاسخ آن مشخص نیست چون دقیقا در پیچ تاریخی قرار داریم که تغییرات در حال گذر است و زمانی است مانند عبور از باروک به کلاسیک یا ورود به رنسانس.
و در آن زمان بتهوون برای اولین بار آواز و کلام را در سمفونی وارد می کند . در آخرین سمفونی اش . و در ادامه بسیاری از سمفونی ها پیروی می کنند و به مذاق تاریخ هنر خوش می آید و ماندگار می شوند.
پس از شنیدن صدای بیلی آیلیش به جای شجریان نترسیم . نترسیم از نوازنده شدن ربات ها . نترسیم از آهنگسازی یک سمفونی توسط یک هوش مصنوعی . نترسیم از اینکه یک خط داستانی و شخصیت تعریف شده ای را به هوش مصنوعی بدهیم و در عرض چند ثانیه موزیک ویدئوی مورد نظر ما را تحویل دهد .
همواره در سیر تغییر یک مکتب و دوره هنری موضع گیری های شدید از سوی پیشکسوتان آن مکتب صورت می گیرد و پیش روهایی که موافق با عبور از آن مکتب و نوآوری هستند با آنها در حال نزاع و مبارزه اند .
و هیچ دوره ای و هیچ مکتبی به مکتب دیگر برتری نگرفت .
اما تعداد پیروان آن مکتب باعث حفظ و ماندگاری بیشتر آن شده است .
برای مثال در عصری که از آن عبور کرده ایم نزاع بین پست مدرنیسم و آوانگاردها را دیده ایم و آن قدر تعداد آوانگاردهای زنده بیشتر است که گاهی احساس می کنیم اگر به مدرنیسم و پست مدرنیسم علاقمند باشیم عقب مانده حساب می شویم .
در آینده ای نزدیک شاهد این مورد برای نزاع و مبارزه جمعی که با هوش مصنوعی موافقند با آنها که آن را نمی خواهند هستیم .
که آغاز آن را در زندگی تک تک خود احساس می کنیم .
اما این دوره خیلی زود می گذرد چون یارای مقابله با آن توسط انسان وجود ندارد و همان گونه که با دوره ها و مکتب های پیش به سرعت خود را وفق داده این بار نیز به زودی این دوره هنری را شاهد خواهیم بود.
دنیایی که قابل تشخیص نخواهد بود که آهنگی که می شنویم توسط هوش مصنوعی ساخته و تنظیم و میکس شده یا انسان آن را خلق کرده ؟
خواننده ای که می خواند ربات است یا انسان؟
نوازنده ای که در آهنگی که می شنویم واقعی است یا مصنوعی ؟
موزیک ویدئویی که میبینیم با احساس انسانی درست شده یا حاصل برنامه ریزی کدهای هوش مصنوعی است ؟
پخش موسیقی چگونه خواهد شد ؟
آیا باید باز هم به وزارت فرهنگ رفت و برای شعر و آهنگ و خواننده و نوازنده مجوز گرفت یا با یک کلیک آهنگی که خلق کرده ایم یا به کمک هوش مصنوعی تولید کرده ایم به گوش تمام مخاطبان ما خواهد رسید ؟
آیا باید باز سلیقه تهیه کننده به آهنگساز و خواننده غالب شود برای تهیه و تولید و اجرای یک آلبوم موسیقی یا کنسرت یا به راحتی هنرمندان می توانند انتخاب کنند که مخاطب چه بشنود و در کدام سالن به صورت مجازی یا واقعی کنسرت شان را ببیند ؟
آیا درآمدی از پخش موسیقی به هنرمند خواهد رسید که انگیزه تولید بیشتر را داشته باشد یا آنقدر هوش مصوعی کارهای خوب و رایگان در اختیار مخاطب قرار میدهد که دیگر نیازی نیست کسی برای شنیدن آهنگ مورد نظر خود در پلتفرم های پرطرفدار امروز حق اشتراک بدهد ؟
همه این ها در آینده ای نزدیک اتفاق می افتد اما تعاملات انسانی بیش از پیش شکل می گیرد.
با ورود هوش مصنوعی به زندگی انسان ، انسان ها به یکدیگر نزدیک می شوند و با گفتگو و رابطه نزدیک احساسات عمیق تری را تجربه می کنند و هوش مصنوعی زندگی را برای ما راحت تر خواهد کرد مگر اینکه با آن کنار نیاییم و تمام عمر کوتاه خود را صرف مبارزه با نبودنش کنیم .
