یادداشتی بر فیلم
Benedetta
صابر جعفری
www.saberjafari.com
داستان واقعی بندتا روایت اسارت بشریت در بند خرافه و دین است که کاملا قرینگی دوران طاعون و شروع مخالفت با کلیسا را با دوره امروز ما یعنی کرونا و دین زدگی آشکارا و آگاهانه و هوشمندانه به تصویر می‌کشد.
عریانی فکری و عقیدتی بی حد و حصری که اکنون جامعه بشری به آن نیاز دارد تا از بند هر گونه اسارت فکری چه در قالب دین. چه فلسفه و تمایلات جنسی رها شود.
انسان امروز به آگاهی رسیده است که به پوشش فکری و جسمی نیاز ندارد و انسانی اصالت دارد که به همه چیز شک کند و به دنبال کشف رازها باشد.
و هر کس که خود را در بند هر کدام از این سه مورد قرار دهد دچار اسارت و تشویش می‌شود.
انسان از آغاز خلقت و شروع تمدن درگیر و اسیر اراده معطوف به قدرت بوده و هست و اجتناب ناپذیر است رهایی و آزادی کامل.
پس تنها راه رسیدن به تعالی و دور شدن از افسردگی و متهم شدن به همرنگ جماعت نبودن
فردیت و تنهایی است
و هیچ دوره ای در تاریخ انسان به اندازه عصر امروز تنها نبوده.
و این فیلم با روایت حدود 300 سال پیش به ما تاکید و گوشزد می‌کند که چگونه حتی تمدن های پیشرفته امروزی نیز در گذشته با چه اندیشه ای می‌زیسته و بر سر چه موضوعاتی محاکمه می‌شود و در کشورهای جهان سوم همچنان این موارد ادامه دارد و سوال اینجاست چند صد سال دیگر باید ادامه داشته باشد تا بندتاها بتوانند آزادانه و رها تفکر. زیست و غرایض جنسی خود را آزادانه مطرح و تامین کنند؟
فیلم با موسیقی تک صدایی آواز یک زن آغاز می‌شود و بارها صدای گروه کر زنان در فیلم شنیده می‌شود و در جایی که دیگر طاعون وارد شده و ترس همه جا را فرا گرفته قطعه ای کرال شنیده می‌شود که باز هم زنان جدا می‌خوانند و مردان جدا
حاکی از تبعیض جنسیتی و ناتوانی اداره مردان در اموری که زنان بدون خشونت می‌توانستند از پس آن برآیند و اجازه داده نشد. و این مورد نیز همواره در حال تکرار است.
فیلمی خوش ساخت با ریتمی بسیار معقول که مخاطب به هیچ وجه خسته نمی‌شود و همواره در دلش آشوبی بر پا می‌شود چه از همذات پنداری چه از خشونت چه از عاشقی چه از سوررئال و رویاهای دست نیافتنی
همه و همه ما را دچار شک و تشویشی می‌کند که وظیفه اصلی سینما و فیلمساز است.
بازی های درونی درخشان بازیگران و دکوپاژ ریتمیک و رویا گونه کارگردان و طراحی صحنه و فیلمبرداری و صداگذاری و موسیقی همه در خدمت یک کار گروهی بسیار منسجم است که با اینکه موضوع فیلم می‌تواند بسیار دافعه داشته باشد اما هر چه از فیلم بیشتر زمان می‌گذرد بیشتر در آن غرق می‌شویم و دوست داریم ساعتها ادامه پیدا کند و ما را با خود تا سرحد مرگ غرق کند تا از این خودسانسوری ها و اسارت در دین و فلسفه و باید و نبایدهای جنسی رها شویم.
