در این مقاله، محتوای یک گفتوگوی مفصل و درونی با Mooji رو مرور میکنم؛ کسی که سالهاست دربارهی خودشناسی، رهایی از هویتهای ذهنی، و تجربهی آگاهی ناب صحبت میکنه.
در این گفتوگو، او نه فقط دربارهی مفاهیم، بلکه از طریق پرسشهایی ساده، مخاطب رو دعوت میکنه تا تجربهای مستقیم از سکوت درون و آگاهی بیواسطه داشته باشه.
این نوشته، خلاصهایست از حرفهای کلیدی او و تمرینی که در پایان گفتوگو اجرا میکنه؛ تمرینی که بدون پیچیدگی، مخاطب رو به نقطهای میرسونه که در آن، چیزی باقی میمونه که نه فکره، نه خاطره، نه تصویر.
اگر به گفتوگوهایی از این جنس علاقهمندی – گفتوگوهایی که بیشتر از اینکه اطلاعات بدهند، راهی برای دیدن باز میکنند – این روایت میتونه برات مفید باشه.
یکی از اولین چیزهایی که Mooji در این گفتوگو بهش اشاره کرد، چیزی بود که در نگاه اول شاید ساده بیاد، ولی وقتی دقیقتر نگاه کنی، میفهمی چقدر بنیادین و مهمه.
اون گفت: ما به چیزهایی چسبیدهایم که ذاتاً ناپایدارند. و این چسبیدنها منبع اصلی رنج ما هستند.
چیزهایی مثل خاطراتمون، تعریفهامون از خودمون، حتی این فکر که «من کیام؟» هم یه جور توهمه. ما به این فکر چسبیدهایم. و جالب اینه که همش در حال تغییره، ولی ما روش حساب باز میکنیم انگار قراره بمونه.
موچی میگه: «حتی خود تصویری که از «خودت» داری، یه پدیدهست. یه چیزیه که میاد و میره. یه فکره. ولی تو خودِ اون فکر نیستی. تو اون چیزی هستی که داره اون فکر رو میبینه.»
این حرف خیلی توی ذهنم موند. چون معمولاً وقتی حالم بده، فکر میکنم باید حالم خوب بشه. ولی هیچوقت از خودم نمیپرسم: کی داره به این حال نگاه میکنه؟
موچی میگه: «چیزهایی که از حواس یا ذهن میگذره، همه میان و میرن. و چیزی که میاد و میره، نمیتونه خودت باشه. چون اگه تو واقعاً اونا بودی، با رفتنشون تو هم باید میرفتی.»
ولی ما هنوز این اشتباه رو میکنیم که فکر میکنیم ما همون فکرهامون هستیم. همون حسهامون. همون خاطرههامون.
این جملهش برای من خیلی مهم بود:
«انسانها به دنبال چیزی میگردند، بدون اینکه بدونن دقیقاً دنبال چی هستن. ولی اون چیز، در توست… چیزی که نمیاد و نمیره. چیزی که همیشه اینجاست.»
راستش نمیدونم چرا این جمله تا این حد آرومم کرد. شاید چون حس کردم دیگه لازم نیست دنبال چیزی بگردم بیرون از خودم…
در ادامهی گفتوگو، Mooji یک تمرین ساده و مشخص انجام داد تا کمک کنه مخاطب درک روشنی از «آگاهی ناب» پیدا کنه.
او از مهمان خواست برای چند دقیقه، همهچیز را کنار بگذارد:
گذشتهاش را
فکر دربارهی آیندهاش را
حتی تعریفهایی که از خودش دارد
تمام افکار و خاطرات و دغدغهها
تأکید داشت که این فقط برای چند لحظه است، نه برای همیشه.
بعد از این مرحله، از او خواست که ببیند چه چیزی باقی میماند.
سپس سوالهایی مطرح کرد، با هدف روشن شدن آنچه بعد از کنار گذاشتن همهچیز، همچنان «هست».
مثلاً پرسید:
آیا چیزی که باقی مانده، شکلی دارد؟
رنگ دارد؟
اسم دارد؟
میتواند بیمار شود؟
میشود آن را از دست داد؟
آیا از بین میرود؟
پاسخ مهمان در بیشتر موارد «نه» بود. و Mooji در پایان گفت:
آنچه باقی مانده، همان حقیقت خودِ توست.
آن چیزی که نه زاده شده، نه میمیرد، نه محدود است، و نه قابل تملک.
چیزی که همیشه بوده و همیشه هست.
در واقع، با این تمرین میخواست نشان دهد که هویت واقعی انسان، چیزی فراتر از ذهن و تجربههای شخصی است. چیزی که در پسِ همهچیز وجود دارد و فقط باید آن را دید.
در بخشهای بعدی گفتوگو، صحبت به سمت رابطهها کشیده شد؛ مخصوصاً رابطههای عاشقانه یا نزدیک.
Mooji در این قسمت توضیح میده که وقتی انسان خودش رو فقط یک «شخص» میدونه – یعنی با ذهن و فکرهاش همهویت میشه – رابطهها پر از ترس، کنترل، وابستگی، و آسیب میشن.
اما وقتی از اون تصویر ذهنی جدا میشه، شکل رابطه هم تغییر میکنه.
اون گفت در بسیاری از روابط، ما در واقع دنبال تأیید گرفتن برای تصویری از خودمون هستیم، نه تجربهی واقعی از بودن با طرف مقابل. و این باعث میشه رابطه بهجای اینکه رشد ایجاد کنه، تبدیل به وسیلهای برای حفظ ترسها بشه.
بهجای این، Mooji پیشنهاد میده رابطه از جایی شکل بگیره که انسان به خودش نیاز نداره که «کامل» بشه؛ بلکه از کامل بودن خودش، با دیگری به اشتراک میذاره، نه اینکه چیزی «بگیره».
او گفت:
رابطهای که از آگاهی شکل بگیره، وابسته نیست، اما عمیقه. در اون رابطه، آزادی وجود داره، نه ترس از دست دادن.
او حتی یک جملهی جالب هم گفت:
«در واقع، هر رابطهای یک رابطهی معنویه. چون همهی رابطهها آینههایی هستن برای شناخت خود.»
تأکید کرد که عشق واقعی، نیاز به تملک نداره.
نیاز نیست طرف مقابل حتماً حضور فیزیکی یا احساسی دائمی داشته باشه.
حتی گفت میشه کسی رو دوست داشت، بدون اینکه اون شخص حتی بدونه.
این نوع از عشق، ریشه در آگاهی داره، نه در ترس یا کمبود.
در پایان گفتوگو، Mooji بارها به این نکته برگشت که «آگاهی» چیزی نیست که باید آن را بهدست آورد یا خلق کرد. بلکه چیزیست که همیشه هست؛ فقط باید حواسمان را از چیزهای دیگر برداریم تا دوباره آن را ببینیم.
او گفت بسیاری از انسانها فکر میکنند برای رسیدن به حقیقت یا بیداری معنوی، باید اطلاعات بیشتری یاد بگیرند، تکنیکهای بیشتری تمرین کنند، یا از یک نقطهی خاص به نقطهای بالاتر برسند.
اما مسیر واقعی، از جنس «شدن» نیست؛ از جنس «بازگشتن» است.
بیداری یعنی از بین بردن آنچیزی که نیستی – نه اضافه کردن چیز جدید.
Mooji تأکید کرد که رشد معنوی، یک نوع «بیشدن» است.
آهسته آهسته لایههایی از باورها، نقشها، ترسها و تصویرهای ساختگی از خود را کنار گذاشتن، تا چیزی که همیشه آنجا بوده، خودش را نشان دهد.
او حتی گفت که گاهی ترس هم بخشی از این مسیر است.
چون ذهن مقاومت میکند و نمیخواهد از تعاریف قبلی دست بردارد.
اما پشت این ترس، آزادی واقعی قرار دارد.
نه آزادی در انجام هر کاری، بلکه آزادی از نیاز به انجام کاری برای اثبات خود.
در نهایت گفت:
«تو چیزی هستی که نه میتونه فراموش بشه، نه از بین بره، نه بیمار بشه، نه گم بشه. فقط کافیه یاد بگیری ساکت باشی، و ببینی که اون همیشه بوده.»
این مصاحبه، دعوتی بود برای دیدن چیزی که همین حالا هست.
نه در آینده، نه با تمرین زیاد، نه در مفاهیم پیچیده.
همهی حرف Mooji این بود که:
به جای جمع کردن، رها کن.
به جای دانستن، ببین.
به جای تعریف کردن خودت، با خودت ساکت باش.
و در همین سادگی، چیزی هست که عمیقتر از تمام دانستههاست.
#خودشناسی #آگاهی #رهایی_ذهن #سکوت_درون #معنویت #مقاله #روایت #گفتگوی_عمیق #رشد_فردی #توسعه_فردی #موچی#روایت_معنوی #ذهن_آگاه #زندگی_درونی #آگاهی_ناب #مراقبه #ویدیو_الهام_بخش #سفر_درونی #فلسفه_زندگی
