آرزو

ساعت ۴ صبح

دلم میخواد داد بزنم

دلم میخواد زار زار گریه کنم

از نگه داشتن گریه ام بی زارم

از بروز ندادنش بدم میاد

دیروز مثل همین ساعت آرزو نفس میکشید ، قبلش میخندید

بابا چیه این زندگی

بابا چیه این مُردگی

که آرزوی ما رو تو ۱۵ سالگی گرفتی

یکبار دیدمش ، اومد تو خونه با بچه ها و نشست تو حیاط نقاشی کشید

وای خدا

وای خدا

یک دختر ۱۵ ساله شب بخوابه صبح بیدار نشه ؟

باورم نمیشه صبح باید بریم آرزو رو بدیم به خاک و برگردیم دوباره این زندگی سراسر نکبتو ادامه بدیم

آرزو قرار بود امید بسازیم از این دنیای ناامیدی

آرزوی خونمون رفت

به همین سادگی

به همین سادگی