شاید شنیده باشی که این روزا می‌گن دخترا فقط دنبال پولن، یا پسرا به خانما نگاه جنسیتی دارن. یا حتی این که آدمای امروزی آرزوهای قشنگی مثل عشق، هنر و صلح رو کنار گذاشتن و فقط به رولکس و رولزرویس فکر می‌کنن. اما واقعاً این‌جوریه؟
آلن دوباتن یه جواب جالب می‌ده: آدم‌ها، از قدیم تا حالا، همیشه دنبال یه چیز بودن؛ عشق و احترام. قدیما ممکن بود این نیازو با نزدیک شدن به دربار یا آدمای قدرتمند برآورده کنن. الان شاید توی رولکس و رولزرویس دنبالش باشن. واقعیت اینه که مردم خود پول رو نمی‌خوان، اونا پول رو یه ابزار می‌بینن؛ ابزاری واسه خرید عشق و احترام.
دوباتن یه جمله معروفو میاره وسط:
"هرکسی می‌تونه به هر چیزی که می‌خواد برسه."
آره، این جمله قشنگه، ولی خیلی خطرناکه. چرا؟ چون اکثر ما به چیزی که می‌خوایم نمی‌رسیم، و این جمله انگشت اتهام رو سمت خودمون می‌گیره: می‌گه نرسیدی چون تنبل بودی، چون تلاش نکردی، چون بازنده‌ای. و از اون بدتر، می‌گه حالا که نرسیدی، پس لایق عشق و احترام هم نیستی.
دوباتن می‌گه مردم کتابایی مثل "چطور میلیاردر بشیم" رو دوست دارن، نه به این خاطر که واقعاً فکر می‌کنن میلیاردر می‌شن. خودشونم می‌دونن خیلی بعیده رولزرویس بخرن. اما این کتابا یه چیزی می‌گن که شاید سال‌ها از هیچ‌کس نشنیدن:
"تو می‌تونی، تو لیاقت داری، بالاخره به رویاهات می‌رسی."
حرفایی که ما آدم‌ها خیلی وقتا تشنه شنیدنشیم.
اما دوباتن یه پیام بهتر داره. شاید بهتر باشه به جای این که بگیم "تو می‌تونی بهترین باشی"، اینو بگیم:
تو خوبی، حتی اگه شکست بخوری.
تو دوست‌داشتنی هستی، حتی اگه معمولی باشی.
من پیش تو حالم خوبه، حتی اگه خودت الان حال خوبی نداشته باشی.
تو همین‌جوری که هستی، کاملاً خوبی.
شاید باید دوباره یادمون بیاد که خوشی‌های زندگی توی چیزای ساده‌ست. خوش‌ترین لحظه‌ها، اون غذا خوردن توی گرون‌ترین رستوران دنیا نیست؛ بلکه خوردن یه غذای ساده‌ست، توی یه خونه معمولی، کنار آدمایی که تو رو همون‌طور که هستی دوست دارن.
آره، همین دوستای ساده و معمولی. نه حتی یه عشق رویایی و بی‌نقص. یه کسی که وقتی اوضاع تاریکه، دستت رو بگیره، بهت بگه: "می‌دونم سعی‌ت رو کردی. اگه نرسیدی، عیبی نداره. من همین تویی که هستی رو دوست دارم."
