درس‌هایی که از انیمیشن Soul (روح) می‌توان آموخت

طی روزهای گذشته از چند تن از دوستان خوبم تعریف این انیمیشن را شنیدم و بر آن شدم که در اولین فرصت آن را ببینم و طبیعتاً انتظار بالایی از آن داشتم اما برخلاف خیلی از افرادی که از دیدن این انیمیشن حض کرده‌اند، انتظار من زیاد برآورده نشد (احتمالا بخاطر همان تعاریف زیادی که درباره‌اش شنیده بودم) اما به هر حال از دیدن آن لذت بردم. فارغ از نقدهایی که به محتوای انیمیشن وارد است (نظیر کیفیت ترسیم عالم برزخ و اتفاقاتی که در آن رخ می‌دهد و سازوکار آن) در ادامه به برخی از درس‌ها و نکات مثبتی که می‌توان از آن برداشت کرد اشاره می‌کنم:

داستان این‌گونه شروع می‌شود: جو گاردنر که معلم موسیقی و پیانیست است و زندگی یکنواخت و روتینی دارد، به صورت اتفاقی برای یک اجرای مهم و حضور در گروه موسیقی محبوبش دعوت می‌شود. وی که سرمست و سرخوش از این اتفاق می‌رود تا برای اجرای امشب خودش را آماده کند بر اثر یک حادثه و البته به صورت موقتی به حالت مرگ در می‌آید و وارد عالم برزخ خیالی انیمیشن می‌شود و در آنجا به صورت خودخواسته! و البته با کمک برخی از مثلاً فرشتگان! از چنگ مرگ می‌گریزد و تحت شرایط خاصی این فرصت را پیدا می‌کند که دوباره به زندگی برگردد و...

نکته‌ای که در رابطه با این انیمیشن برای من تا حدی عجیب بود، این بود که رنگ و لعاب و شلوغی و هیجان دیگر محصولات کمپانی دیزنی (Walt Disney) را نداشت و از سادگی ملموسی برخوردار بود و اتفاقا نکته‌اش همین جاست:

در ستایش سادگی و معمولی بودن.

عنوان دیگری که می‌توانم به آن اطلاق کنم در ستایش زندگی است؛ به عبارتی حرف اصلی این انیمیشن این است که ما انسان‌ها آنقدر درگیر اهدافی که برای خودمان در نظر گرفته‌ایم شده‌ایم که در واقع زندگی کردن را از یاد برده‌ایم و فراموش کرده‌ایم که معنا و هدف و رسالت اصلی ما آن چیزهایی که برای خود در نظر می‌گیریم نیست بلکه دقیقا خود جریان زندگی است.

پیام این انیمیشن ساده و سرراست است: از لحظه لحظه زندگی خود لذت ببرید. در واقع تنها عاملی که باعث می‌شود ما لایق زیستن باشیم این است که از اتفاقات ساده و به ظاهر بی‌اهمیت اما به واقع مهم زندگی لذت ببریم و آن را قدر بدانیم. این که طلوع هر روزه خورشید، جویدن یک تکه پیتزا با تمام وجود، افتادن یک برگ زرد پاییزی از درخت، محو تماشای آتش‌بازی شدن، غرق شدن در لابلای نت‌های زیبای موسیقی و یا همین قدم زدن معمولی تا چه اندازه بی‌نظیر و زیباست و از هر چیز دیگری مهم‌تر است. و این که قرار نیست اهداف و دستاوردهای ما، ارزش ما را در زندگی تعیین کند.

مشخصا نکاتی که ذکر کردم همه آن چیزی نیست که می‌توانیم از این انیمیشن بیاموزیم و احتمالا مواردی از قلم افتاده یا به چشم من نیامده. و راستش نمی‌دانم این محتوا چقدر برای بچه‌ها می‌تواند جذابیت داشته باشد ولی به نظرم چه با مطالب گفته شده موافق باشیم چه مخالف، می‌شود تماشای این انیمیشن را به هر بزرگسالی توصیه کرد. چرا که هر کسی با دیدن آن برای لحظاتی هم که شده به فکر فرو می‌رود که واقعاً هدف ما از زندگی کردن چیست و چگونه می‌توانیم از زندگی خود بیشترین لذت را ببریم.

آرزو می‌کنم از لحظه لحظه زندگی‌تان لذت ببرید و در مجموع وزن شادی‌های‌تان بسیار سنگین‌تر از غم‌هایتان باشد.

ممنون که این مطلب رو تا انتها خوندی و امیدوارم لذت برده باشی. خیلی خوشحال می‌شم نظرت رو درباره این انیمیشن زیبا و نکاتی که گفتم باهام باهام در میون بذاری.
ضمنا اگه دوست داشتی با من و فعالیت‌هام بیشتر آشنا بشی، می‌تونی به حساب‌های اینستاگرام و لینکدین‌ام یه نگاه بندازی ؛)