دارم درس بعدی کارگاه شادی رو میخونم.
الان به این نتیجه رسیدم که آدم باید کارایی رو انجام بده که لذتش میچربه به هدفش
اینطوری هم تو کارش موفق میشه هم لذت میبره از تک تک لحظه هاش. به نظرم آدم باید میزان لذت هر روزش بالا باشه تا بتونه در جستجوی اهدافش قدم برداره. یه جورایی باتریش رو باید شارژ نگهداره.
باز دارم قانون میسازم!
هزار بار دکتر گفت زندگی با این قانونا جلو نمیره همیشه! اما چه کنم که مغزم همش دنبال قانون ساختنه.
خلاصه اینکه نمودار لذت هدف خودت رو بکش و ببین کجای کاری. (لینک ابتدای متن)
برای من که همش سمت هدف بود و برای لذتهام وقتی نمیگذاشتم.
بیخود نیست خسته دل شدم.
باید تغییراتی ایجاد کنم...
در آخر پیشنهاد میکنم نوشتهی محمدرضا شعبانعلی رو بخونید?
سالها پیش با یکی از مدیران باتجربهام، کنار رودخانهای نشسته بودیم. گفتم: چنان دغدغهی رشد و پیشرفت دارم که برای لحظاتی که اینجا مینشینم و استراحت میکنم احساس گناه میکنم.
لبخندی زد و گفت: احساس پیشرفت تو را تحسین میکنم. اما برایت احساس شادی و رضایت آرزو میکنم. چنانکه اگر جایی در آرامش نشستی، نه به روزها و ساعتهای رفته فکر کنی و نه به روزها و ساعتهایی که خواهند آمد. تمام یک عمر تلاش انسان، به چند ساعت از این تجربهی ناب میارزد…—————————————————————-
خوشحالم که این روزها این حرف را تجربه میکنم…
این مطلب از روزنوشتههایم بازنشر شده است.