نوشتن در این وبلاگ (وبلاگ استک دیزاین) از اوایل سال 2017 شروع کردم. روز های اول وبلاگ نویس خوبی نبودم، اما با خودم می گفتم بالاخره باید حرکت کنم، حتی اگر شروع خوبی نداشته باشم.( معمولا ازاوایل دوران دبیرستان خاطرات و افکارم را در دفترهایم می نوشتم. اما اواخر دبیرستان به رسانه های دیجیتال روی آوردم و بعد از آن دوران، نوشتن در در دفتر خاطراتم کمرنگ شد.) این که یک فرد چقدر خوب می نویسد، مهم نیست، مهم این است دست نوشته ها و یادداشت های به ظاهر ساده و غیر حرفه ای اثرات مثبتی بر روی نویسنده اش خواهد گذاشت. همین نوشته ها و یادداشت های روزانه به ظاهر ساده و بی ارزش برای دیگران، برای خود نویسنده بسیار باارزش و حیاتی است. اما این همه مقدمه چینی هدفش چی بود. بله موضوع مورد بحث داستان وبلاگم است که به خاطر سهل نگاری ام یادداشت های با ارزشم (حداقل برای خودم) در حال نابودی بود. پس بهترین توصیه برای اینترنت این دوران ، "داده هایت را مراقبت کن" به خودم و دوستانم گوشزد می کنم.
اول هفته با یک اتفاق ناگوار شروع شد، دندانم درد گرفت، پس کار مهم این هفته مشخص شده بود، باید به دندان پزشک مراجعه می کردم. در حالی که دنبال یک دندان پزشک خوب و قیمت مناسب(تلفن کردن به دوستان و اعضای خانواده ام) بودم، متوجه شدم که اکانت گیت هابم یک هشدار زرد رنگ نشان می دهد. کامل تر که خواندم شستم خبر دار شد، باید به زودی فایل هایم را بک اپ(فارسی اش پشتیبان گیری کنم) بگیرم (برخی از کدهایم هم بر روی گیت لب قرار داده بودم.). اما این هفته سرم شلوغ بود. از طرفی مردد بودم فایل هایم را به کجا انتقال بدهم. باید صبر می کردم، با دوستانم مشورتی می کردم، تا ببینم مسئله گیت هاب چقدر جدی شده است.
Due to U.S. trade controls law restrictions, your GitHub account has been restricted. This means we have suspended access to private repository services and paid services for your account. For free individual accounts, you still have access to free GitHub public repository services (such as public repositories for open source projects and associated GitHub Pages and Gists). If you believe your account has been flagged in error, and you are not located in or resident in a sanctioned region, please file an appeal. Please read about GitHub and Trade Controls for more information.
اما این همه ی ماجرا نبود، در حینی که به وبلاگم رجوع کردم، هاست بنده خطا داشت. به بخش تیکت های شرکت هاستینگ رفتم، متوجه شدم هاست بنده تعلیق گشته است. از من در خواست کرده بودند، وبلاگ خود را به هاست دیگری انتقال دهم. علت این مورد هم نگذاشتن لینک شرکت هاستینگ (بخونید زیر بار حرف غیر منطقی نمی روم ) در وبلاگم بود. با توجه به این هشدار با شرکت بحثی نکردم. تصمیم گرفتم وبلاگم را به هاست دیگری انتقال بدهم. اما کجای ماجرا مشکل خوردم؟ شرکت اظهار کرده بود، برای رفع تعلیق و برداشت آخرین فایل ها تیکت بزنید. اما زمانی که می خواستم تیکتی ایجاد کنم تا در خواستم برای رفع تعلیق (جهت انتقال به هاست دیگر) به اطلاع شرکت هاستینگ برسانم، مشکلی پیش آمد. بخش تیکت ها غیر فعال شده بود. سعی کردم با تلفن ثابت شرکت تماس بگیرم، اما علی رغم اینکه سه بار تلاش کردم، موفق نشدم. در نهایت با ابزار چت آنلاینی که در بخش فروش هاست بود، پیامم را به آن ها منتقل کردم، اما با پررویی تمام هیچ اقدامی انجام ندادند. در افکار پی گیری برای آخرین فایل های وبلاگم و کدهای گیت هابم غرق شده بودم که ناگهان دندان درد یادم آورد هرچه سریعتر باید به دندان پزشکی بروم. به دندان پزشکی مراجعه کردم، دو روز درگیر عصب کشی و ترمیم شدم. در نهایت هم حال خوبی نداشتم و سرم خیلی شلوغ بود. چاره ای نبود تصمیم گرفتم کارهای بک آپ را در دفترچه ام بنویسم. انجام آن کارها را به هفته بعد موکول کردم. هرچند یک نگرانی و ناراحتی بابت داده هایم باید تحمل می کردم.
یاد قانون مرحوم مرفی افتادم. هر خطای ممکن رخ خواهد داد(همیشه همه چیزها در بدترین و نامناسبترین زمان به خطا می‌روند و کارها را لنگ می‌گذارند. معمولاً هنگامی که شخصی همواره بدشانسی می‌آورد او را مشمول قانون مورفی می‌نامند. من هم حقیقا آن روز مشمول این قانون شده بودم). خوب شانس آوردم مشکل دندان پزشکی ام کامل حل شد، حداقل از شر دندان درد خلاص شدم. اما من موندم یک دفترچه که روی آن نوشته بود، برای نجات فایل ها یک کاری بکن. برای گیت هاب و گیت لب مشکل زیادی نداشتم چند ساعتی صرف کردم، تمام فایل هایم را در جاهای مختلف هارد اکسترنال، سایت های دانلودی مثل پیکوفایل و گوگل درایو انتقال دادم( هرچند به علت تحریم های روز افزون سرویس های خارجی کماکان سابق برای سرویس رسانی مطمئن نیستند، نگرانی بستن اکانت در هر لحظه در این سرویس ها وجود دارد). اما برای وبلاگم ناراحت بودم، نوشته های شش ماه وبلاگم از بین می رفت، این مورد من را خیلی ناراحت می کرد. اما داشتم برای راه حلش فکری می کردم( شرکت هاستینگ مورد بحث که اصلا راهی نگذاشته بود، به حساب خودشقانونش را اجرا می کرد) . همین حین که فکر می کردم، پوشه های دانلود ویندوز را بررسی کردم، باورم نمی شد، یک بک اپ از هاست وبلاگم برای یک ماه قبل پیدا کردم. در آن لحظه خیلی خوشحال شدم، وبلاگ چندین ساله ام از خطر نابود شدن نجات پیدا کرده بود. علی رغم اینکه کمتر از هزار کلمه از وبلاگم موفق به بازگردانی آن نشدم، اما این دیتای جز در برابر دیتای کل وبلاگم دیتای ناچیزی بود.
تکنولوژی وب با همکاری دانشمندان زیادی توسعه داده شد. اما با این وجود نام تیم برنرز لی به عنوان مخترع وب در اکثر مقالات انعکاس داده شده است. این دانشمند زبان اچ تی ام ال را طراحی و توسعه داد. سرانجام با انتشار آزاد این زبان، اچ تی ام ال به عنوان زبان جهانی وب انتخاب شد(در سال های بعد با توسعه ی زبان های دیگر موارد دیگری به وب اضافه شد. اما نقطه شروع این حرکت یعنی وب جهانی به تیم برنرز لی نسبت داده شده است ).
به گفتهٔ تیم برنرزلی، وب هم مانند بیشتر انسان‌ها پس از ۲۰ سالگی به مرحله اصلی شکوفایی خود رسیده‌است. او به روزنامه استاندارد چاپ اتریش گفته‌است که ما هنوز در سطح باقی مانده‌ایم و از تمام توانایی‌های وب استفاده نمی‌کنیم. خالق وب همزمان همگان را فرا خوانده تا از توانایی‌ها، خلاقیت و دانش خود برای گسترش امکانات اینترنت استفاده کنند.
اما کلام آخر چه ربطی به نوشته هایم دارد. متاسفانه ما با گذر زمان به جای نزدیک شدن به اینترنت آزاد و رعایت حقوق کاربران و حفظ کردن همین سطح از مفید بودن اینترنت دچار عقب گرد شده ایم(هر چند کاربران ایرانی از هر دو طرف مورد کم لطفی قرار گرفته اند). شرایط استفاده از خدمات (Terms of Service) اینترنتی کاملا انحصار طلبانه و حالت ارباب برده (Master/Slave) پیدا کرده است. داستان هنگامی غم انگیز تر می شود که سرویس های وفادار و مستقل یکی بعد از دیگری در حال فروپاشی هستند. پس با شرایط استفاده از خدمات بی چون و چرای سرویس های اینترنتی توصیه می کنم به هیچ سرویسی شخص سومی (داخلی و خارجی) اعتماد نکنید. خلاصه کلام داده هایت را مراقبت کن. چیزی که برای آن ها مهم نیست حقوق کاربران است. شاید اینترنت دوران سال های 2000 و قبل از آن و اوج یاهو و یاهو مسنجر و غیره بهترین دوران اینترنت( بخوانید زیباترین دوران) برای من بود. اینترنت آینده برای من دیگر دوست داشتنی نیست، بلکه رعب آور است.
لینک مطلب داده هایت را مراقبت کن ، به شخص سوم نسپار(هر خطای ممکن رخ خواهد داد) در وبلاگم
