دکتر جمال صوفیه
چند نکته مهم را از مقاله زیر از سایت معروف (psyche.co) اقتباس و به صورتی ساده تر و ملموس تر و با بیان خودم استخراج کرده و فهرست وار می نویسم :(رفرنس انتهای متن).
1- مشاوره‌دادن کار ساده ای نیست و اتفاقا گاهی پیجیده هم است. برخی وقت ها، ما مشاوره‌دهندگان خیلی بیش از میزان لازم حرف می زنیم و توضیحات اضافی و مثال ها و دستاوردهای شخصی مان را بازگو می کنیم و حتی فراتر از آن گستردگی دانش و اطلاعات مان را در آن حوزه، به رُخ مخاطب می کشیم که آزار دهنده است و مشکل مراجع را هم حل نمی کند.
2- گاهی هم برخی مشاوران برعکس ممکن است کم توجهی و کم اعتنایی خاصی از خود نشان دهند و به اصطلاح از آن ور بام می افتند.
3- همه ما گاهی در نقش مشاوره دهنده هستیم و گاهی هم در نقش مشاوره گیرنده. بنابراین اگر ملاحظات و چارچوب ها و ترفندهای این کار را بهتر درک کنیم و به کار گیریم، فرایند مشاوره دلپذیرتر ، مفیدتر و سودمند تر خواهد بود.
4-معمولا کسی از لحن و شیوه‌ی بیان آمرانه‌ی مشاوران، خوشحال نمی شود . مثلا
این دانشگاه را برو
این شغل را انتخاب کن
. ازدواج کن یا طلاق بگیر
. با مدیر و همکاران این طوری رفتار کن
بیشتر جدی باش و تلاش بیشتری کن
به بیان دیگر بهتر است حواسمان باشد شورش را درنیاوریم و بیش از میزانی که مخاطب خواهان اش است مشاوره ندهیم و سخنرانی نکنیم و در دام موعظه و اندرز نیفتیم.
5- بنابراین هدف مشاوره کمک به فرد است به گونه ای که خودش مساله و مشکل و چالش اش را حل کند و نه این که ما شریک و سهیم درمسئولیت زندگی او شویم.
6- این که شما یا اطرافیان تان چقدر خوب توانسته اید از پَسِ مشکل و چالش مشابهی بربیایید و خودمونی اش یعنی سرکوفت بزنید که خیلی ها و از جمله خود من، خیلی راحت چنین مشکلی را قبلا حل کرده ایم، اغلب تاثیر منفی و معکوس دارد و نوعی کم اهمیت جلوه دادن مشکلی است که مشاوره گیرنده با آن درگیر است.
7- مشاوره دهنده خیلی وقت ها هیجان زده می شود و خود را موظف می داند که حتما مشکل مراجع را حل و فصل کند اما اغلب این یک کار افراطی است و متناسب با چارچوب درست مشاوره دادن نیست.
8- مشاوره دادن اغلب متفاوت از برنامه ریزی کردن مشترک برای فرد مقابل است. مگر این که مساله و فعالیت ِ موردِ بحث، کار مشترک هر دوی شما باشد و هردو مسیول آن . در غیر این صورت مشاوره دهنده مسئول برنامه ریزی نیست.
9- یکی از آفت های خیلی از مشاوران تظاهر کلامی و گفتاری است یعنی با این که به قول معروف بیرون گود هستند و پوست شون در بازی نیست (اصطلاح معروف نیکولاس طالب)، با این وجود تظاهر می کنند که دغدغه اصلی شون حل مشکلِ مشاوره گیرنده است، در حالی که اغلب این طور نیست و مسئولیت و گرفتاری ها و عواقب مساله ، متوجه فرد مراجع است نه مشاوره دهنده.
اقتباس و برگرفته از
نویسنده مقاله : Joshua Habgood-Coote
