یک ساعت حرف‌های رئیس جمهور به هیچ گذشت. حرف‌های انتخاباتی و عباراتی که در خوشبینی محض گذشت و من به این ایمان رسیدم که رئیس جمهور نمی داند چه خبر است.
حرف‌هایی در چنین سطح پایینی، پاسخ محورهای اساسی نمایندگان و مردم نبود. اینها به درد سخنرانی در همایش‌ها و سمینارهای عمومی می‌خورد. از آن سو در حالی که فساد از دیوارهای ارگانهای متولی صنعت و تولید بالا می¥رود و مردم در فشارهای شدیدی از معیشت تا درگیری‌های ذهنی قرار دارند، روحانی نشان داد نه تنها هیچ برنامه‌ای ندارد بلکه در جریان واقعیات امور نیز نیست و این بسیار خطرناک است.
در حالی که برخی وزرا مانند وزیر بهداشت رسما اعلام می‌کند "گزارش های واصله به من با آنچه واقعیت است متفاوت است و نیاز است در بین مردم حضور بیابیم" (خبر صدا و سیما) و وزیر صنعت در جلسات خصوصی خود را گرفتار فساد می‌داند، وزیر ارتباطات حرف‌های متفاوتی از دولت را بیان می‌کند و جهانگیری چندین‌بار استعفا می‌دهد، روحانی و نوبخت در عین خوشبینی ایرانی دیگر را تصویر می‌کنند.
به نظر می‌رسد روحانی اطلاعاتی اشتباه را دریافت می‌کند. سخنرانی‌های او نشان می دهد از واقعیات میدانی اطلاعاتی در دست ندارد و اینبار باید به جای پرداختن به رئیس جمهور، به مجاری اطلاعاتی او پرداخت و اینکه چه کسانی اطلاعات را (که به نظر می‌رسد سفارشی شده است) به دستش می‌رسانند.
