یه موقعی( 12 سال پیش ) توی بخش کامپیوتر دانشگاه عباسپور کار می کردم. از جوش که بگذریم ، یکی از ویژگی های اونجا سیستم خریدش بود. اونجا که بودم درک نمی کردم. بعدا درک کردم. بگذارید مثال بزنم.
مثلا به ما زنگ می زدند و می گفتند دکتر فلانی پرینترش خرابه. ما می رفتیم و بررسی می کردیم و تعمیرکار را صدا می کردیم و اون پرینتر را درست می کرد. کارتریج را شارژ می کرد و ... . ولی خوب گاهی دیگر عمر پرینتر به سر امده بود. لذا می گفتیم دکتر جان باید پرینتر بخری. لذا دکتر درخواست خرید پرینتر می زد و بعد یه نامه برای ما می آمد که پیشنهاد می دهید چی بخریم ؟ و ما هم پیشنهاد می دادیم و بعد از یکی دوماه زنگ می زدند که پرینتر دکتر فلانی اماده است بروید و برایش نصب کنید.
و اما بعدها که در( در آی تی ) صندوق بازنشستگی صنعت نفت کار کردم، روال را جور دیگری دیدم. مثلا یکی زنگ می زدو می گفت پرینترم خرابه. می رفتیم و می دیدم کارتریج تمام شده. همون موقع طرف در کمد را باز می کرد و یه کارتریج نو بهمون می داد. حتی گاهی پرینتر نو هم توی کمد داشت. ولی فرضا نداشت. مدیر اداری زنگ می زد که چه پرینتری براش بخرم؟ می گفتیم فلان. سه ساعت بعد می رفتیم همان فلان را نصب می کردیم.
و این بود فرق بین پدر پولدار و پدر بی پول
و این بود فرق بین دانشگاه و صنعت
