تقریبا چهار سالی هست که فعالیت های وحید رجبلو (لینکدین - اینستاگرام) رو دنبال میکنم ، وحید همیشه برای من شخص بسیار قابل احترامی بوده و هست و همه کارها و فعالیت هاشو در اینستاگرام و لیندکینش دنبال میکنم، اخیرا با پستی که در شبکه های اجتماعی خودش منتشر کرده و دریافت لوح "۱۰ جوان تاثیرگذار دنیا در سال ۲۰۲۰" رو اطلاع رسانی کرد به یاد یکی از دغدغه های همیشگی م افتادم.
برای کسانی مثل من که در حوزه گردشگری فعال هستیم و در سایتها و سوشالهای مطرح و بروز دنیا گشت و گذار داریم و سفر زیاد میریم، دیدن اینکه هر روزه امکانات زیادی برای قشر معلولین تدارک دیده میشه و حتی در سایتهای مطرحی مثل بوکینگ و . . . فیلترهایی مخصوص این قشر وجود داره که بدونن برای مثال هتلی که میخوان در اون اقامت داشته باشن چقدر براشون امکانات اولیه یا حتی امکانات تفریحی رو تدارک دیدن و مقایسه این شرایط برای این عزیزان ساکن در ایران خیلی دردناکه.
چند وقت پیش بود که مطلبی رو تو لست سکند کار کردیم با عنوان "افتتاح آسانسور دریایی برای معلولین در سواحل آلانیا ترکیه". درسته که ما کلی کم و کسری داریم تو ایران و اوضاع هم هر روز بدتر از دیروزه، ولی اینکه اکثرمون به فکر این قشر تقریبا 10 12 درصدی نیستیم واقعا جای سوال و تاسف داره.
طبق آمار "حدود ۱۲ درصد از جمعیت ایران را معلولین تشکیل می دهند که از این میزان در حدود ۲ میلیون نفر دارای معلولیت شدید و ۵/۶ میلیون نفر معلول کم توان در ایران زندگی می کنند." (منبع) اصلا فکرش رو میکردید این تعداد معلول داشته باشیم؟
تا حالا توی کدوم یکی از تاسیسات مرتبط با گردشگری و تفریحی رعایت حداقل امکانات اولیه و مورد نیاز این قشر رو دیدید؟ اصلا چرا راه دور میریم؟ تو اکثر مکان ها، ادارات، مترو و . . . معمولا حداقل موارد رو هم نمیتونیم برای این قشر متفاوت پیدا کنیم. برای کسانیکه سفر زیاد میرن مقایسه خیلی راحت تره، همیشه اولین و بهترین جاهای پارکینگ تو مالها مخصوص این افراده، آسانسور مخصوص ویلچر، مسیر مخصوص ورود با ویلچر به ساختمانها و . . . خیلی جاها احترام و ارزش قائل شدن به این دوستان رو میتونی لمس کنی
کلا دقت کردید که وقتی رستوران میریم یا تو ساحل هستیم یا هر مکان تفریحی دیگه‌ای، معمولا فرد معلولی و نمیبینیم یا خیلی کم میبینیم؟ در حالیکه در خارج از ایران اگر دقت کنید میبنید که این قضیه برعکس هست و هر جا که میریم از این قشر چند نفری و میبینیم. فکر میکنید دلیلش چیه؟
اما تو ایران به غیر از اینکه حداقل امکانات رو هم خیلی جاها رعایت نمیکنن، همون حداقلی ها رو هم ماها زیر پا میزاریم . این مقاله سایت ایسنا با عنوان "موانعی که سد راه معلولان است" در سال 1393 منتشر شده، بخونید و ببینید نسبت به هفت سال پیش چه بهبودی برای این دوستان حاصل شده؟
این مطلب و نوشتم که در نهایت به این برسم که بگم به عنوان یکی از فعالین صنف گردشگری خودم حاضر هستم که اولین قدمها رو برای اصلاح این مشکلات در صنف خودمون بردارم و با کمک شما دوستان سعی کنیم چند تا قدم مثبت و کوچیک در این زمینه برداریم و فضا رو برای استفاده این دوستان و قشر آماده کنیم.
از همه دوستانی که در صنعت گردشگری، رستوران و تفریح فعال هستن خواهش میکنم که در طراحی فضاهای خود حتما به این دوستان توجه بیشتری داشته باشید و به قول معروف فضا و مکان رو "disabled friendly facilities" طراحی کنید. از مثالهایی که میشه تو این زمینه زد، کافه دانتیسم هست که در اینجا میتونید درباره این پروژه موفق بخونید.
وحید رجبلو به خاطر پشتکار و تلاش مثال زدنیش در مرکز توجه هست، اما امثال وحید بسیارند که خاطر عدم توجه من و شماها و عدم وجود بسترهای مناسب جهت حضور در اجتماع، تو خونه های خودشون نشستند و شاید حتی فعالیت و درآمدی نداشته باشن، چه برسه به گردش و تفریح. کسب و کار توانیتو رو هم وحید مخصوص این دوستان و این قشر راه اندازی کرده. حتما به صفحه اینستاگرام وحید و توانیتو سر بزنید
هر کسی و در هر جایگاهی که هستیم میتونیم قدم مثبتی برای بهتر شدن شرایط برای این قشر عزیز برداریم.
