نزدیک به 6 ماه از ورود کرونا به کشورمون میگذره خیلی از ماها بعد از محدودیت هایی که کرونا واسمون ایجاد کرد، دچار دوره های افسردگی و سردرگمی شدیم .
حتی خیلیامون هنوزم درگیر بی حوصلگی هستیم که کرونا واسمون به ارمغان آورد.
برای منی که تقریبا یک هفته میتونم خونه بمونم اونم بعد از 4 ماه دور بودن کرونا فاجعه بود و تایم خیلی زیادی و بیهوده از دست دادم و تو مود افسردگی باقی موندم با اینکه خیلی چیزها تو زندگی هممون بود که میخواستیم اوقات فراغت داشته باشیم برای انجامش و فرصت نمیشد بهشون رسیدگی کنیم اما اغلب ترجیح میدادیم که تو بی حوصلگی غرق بشیم .
کرونا به آدم حس روح بودن میده یه روح سرگردان که نه میتونی ارتباط واقعی داشته باشی نه میتونی کاری که میخوای و انجام بدی.
ولی هممون میدونیم که ممکنه کرونا تا مدت های طولانی مهمون اجباری باشه و نمیشه تا آخر همنیجوری از مسیرمون کنار بکشیم و فقط تماشا کنیم.
برای من اینجوری بودکه دیگه حوصلم از بی حوصلگی سر رفت به خودم اومدم دیدم 5 ماه از دست دادم اونم از سال هایی که خیلی واسم مهمن اگه احیانا کرونا تا اخر عمر ادامه داشته باشه؟ میخوام چیکار کنم؟
واقعا از خودتون بپرسید اگه بشه یه سبک زندگی اونوقت چیکار میکنید؟ سبک زندگی افسردگی را انتخاب میکنید تا آخر عمر؟
زندگی مردم ما به اندازه کافی سخت و دردناکه اگه بخوایم به چیزهای جدید تر فرصت ابراز وجود بدیم نمیتونیم از پس زندگی بربیام.
پس دیگه به عنوان یه دشمن نمیشه کرونا رو نگاه کرد باید به عنوان بخش از زندگی سازگار شیم باهاش و قبول کنیم که بخاطر حضورش تا مدت ها باید یه سری مسائل و رعایت کنیم.
درست مثل یه قانون تو زندگی در بیاریم و اهدافمون از سر بگیریم کرونا مسیرو سنگلاخی میکنه اما سد نمیشه جلوی چیزی که میخوایم.
باید دست از روح بودن بکشیم و زندگی و از سر بگیریم.
برای من زندگی دوباره شروع شده و میخوام به مسیری که 6 ماه پیش با اشتیاق توش تلاش میکردم برگردم.
امیدوارم شماهم بتونید از پسش بربیاید.
