واشر یک صفحه نازک (معمولاً دیسکی شکل، اما گاهی اوقات مربع) با سوراخ (معمولاً در وسط) است که معمولاً برای توزیع بار یک اتصال دهنده رزوه‌ای مانند پیچ یا مهره استفاده می‌شود. کاربردهای دیگر آن به عنوان اسپیسر، فنر، پد سایش، دستگاه نشانگر، دستگاه قفل و کاهش لرزش (واشر لاستیکی) است.
واشرها معمولا فلزی یا پلاستیکی هستند. اتصالات پیچ و مهره ای با کیفیت بالا به واشرهای فولادی سخت شده نیاز دارند تا پس از اعمال گشتاور، از هدر رفتن نیرو جلوگیری شود. واشرها همچنین برای جلوگیری از خوردگی گالوانیکی، به ویژه با عایق کاری پیچ های فولادی از سطوح آلومینیومی، مهم هستند.آن ها قطعا می توانند در کاربردهای چرخشی نیز مورد استفاده قرار گیرند که یاتاقان معروف ترین آن ها است. واشر تراست زمانی استفاده می شود که به یاتاقان چه از منظر هزینه و چه به دلیل محدودیت فضا مورد نیاز نباشد. پوشش ها را می توان برای کاهش سایش و اصطکاک، یا با تهیه یک روان کننده جامد استفاده کرد.
واشرهای لاستیکی یا الیافی که در شیرها به عنوان درزگیر در برابر نشت آب استفاده می شوند، گاهی اوقات در اصطلاح عامیانه به عنوان واشر نامیده می شوند. اما، در حالی که ممکن است شبیه به هم به نظر برسند، واشرهای معمولی یا لاستیکی معمولاً برای عملکردهای مختلف طراحی شده و متفاوت ساخته می شوند.
واشر، جزء ماشینی است که همراه با یک اتصال دهنده مانند پیچ و مهره استفاده می شود و معمولاً برای جلوگیری از شل شدن پیچ یا توزیع بار مورد استفاده قرار می گیرد. برای توزیع بار، حلقه های مسطح نازکی از جنس فولاد نرم دارد. برای جلوگیری از شل شدن پیچ و مهره از چند نوع واشر استفاده می شود. همه به عنوان فنر عمل می کنند تا هر گونه افزایش فاصله بین سر پیچ و مهره یا بین سر پیچ و جسم را جبران کنند. علاوه بر این، برخی از این واشرها دارای دندانه هایی هستند که پیچ می خورند و عمل قفل را ایجاد می کنند. به آنها واشر قفلی دندانی گفته می شود و دارای دندان هایی هستند که از صفحه واشر خم شده و پیچ خورده اند.
واشر مخروطی شبیه واشر قفلی عمل می کند، اما با این تفاوت که تنها عمل قفل شدن توسط اصطکاک ایجاد می شود. واشر فنری حلزونی یکی از پرکاربردترین واشرهای قفلی است.
واشر فلزی معمولاً از یک قطعه فلزی مسطح، دایره ای یا دیسکی شکل، همراه با فولاد یا فولاد ضد زنگ، با سوراخی در وسط تشکیل شده است، واشرها اغلب همراه با بست های رزوه ای استفاده می شوند. قبل از اینکه یک بست رزوه ای مانند یک پیچ به یک سطح رانده شود، ممکن است یک واشر در انتهای آن قرار داده شود. واشر هیچ وقت در سطح جسم قرار نخواهد گرفت.
هدف اصلی اکثر واشرها توزیع یکنواخت بست رزوه ای است که با آن استفاده می شود. وظیفه بست های رزوه ای این است که به مواد زیرین خود فشار وارد کنند. برای مثال، راندن پیچ در چوب ممکن است باعث ترک خوردن چوب در اطراف سطح شود. واشرها با توزیع یکنواخت بار بست در سراسر سطح مواد، خطر چنین آسیبی را کاهش می دهند. همه مواد نیازی به استفاده از واشر ندارند. اما برای چوب و سایر مواد نسبتاً نرم، واشرها برای محافظت در برابر آسیب‌های ناشی از تنش هنگامی که بست رزوه‌ای به داخل مواد رانده می‌شود، مفید هستند.
از واشرها می توان به عنوان جدا کننده نیز استفاده کرد. چرا هنگام وارد کردن یک اتصال رزوه ای به یک جسم، به یک فاصله دهنده نیاز دارید؟ اگر بست رزوه‌شده از ارتفاع جسم بلندتر باشد، نمی‌توانید آن را تا انتها به داخل جسم ببرید، حداقل بدون اینکه مقداری از بست از پشت جسم بیرون زده باشد. وارد کردن یک پیچ 4 اینچی در شیئی به عمق 3 اینچ باعث می شود که 1 اینچ نوک پیچ از پشت جسم بیرون بزند. یک راه حل ساده برای این مشکل استفاده از واشرفلزی است. قرار دادن واشرها از طریق اتصال رزوه‌ای قبل از وارد کردن آن به داخل جسم، باعث ایجاد لایی می‌شود، تا نهایتا بست خیلی عمیق نباشد.
جذب ارتعاش: انواع خاصی از واشرها برای جذب لرزش طراحی شده اند. این واشرها که به عنوان واشرهای لرزش گیر یا جداکننده ارتعاش شناخته می شوند، معمولاً از فلز ساخته نمی شوند. در عوض، آنها از مواد نرم تری مانند پلاستیک، لاستیک یا اورتان ساخته شده اند. مواد نرم تر از این قبیل در جذب ارتعاشات موثرتر از مواد سخت از جمله فلز هستند. اگر از یک بست رزوه‌ای برای اتصال دو جسم استفاده می‌شود و یکی از آن دو جسم ارتعاش زیادی ایجاد می کند، استفاده از واشرهای ارتعاشی می‌تواند از ایجاد آسیب به جسم دیگر محفوظ دارد.
حفاظت مایع: انواع دیگر واشرها از نفوذ آب و مایعات جلوگیری می کنند. آنها اغلب در لوله ها و اتصالات آب برای ایجاد آب بندی استفاده می شوند. مانند واشرهای لرزش گیر، واشرهای آب بندی مایع از ماده نرمی ساخته شده اند که قادر است به طور کامل روی سطح جسم فشار بیاورد.
پوشش‌های فلزی: پوشش‌های معمولی که برای تولید واشرهای مقاوم در برابر خوردگی استفاده می‌شوند روی، کادمیوم و نیکل هستند. پوشش روی به عنوان یک لایه سطحی عمل می کند که قبل از آسیب دیدن مواد واشر قربانی مواد خورنده می شود. کادمیوم یک سطح محافظ با کیفیت بالا تولید می کند اما هم از نظر بیولوژیکی و هم از نظر محیطی سمی است. پوشش های نیکل تنها زمانی که پوشش متراکم و غیر متخلخل باشد در برابر خوردگی محافظت ایجاد می کنند.
آبکاری: این روش شامل پوشش دادن واشر با رسوب الکترولیتی با استفاده از فلزاتی مانند کروم یا نقره است.
فسفاته کردن: یک سطح انعطاف پذیر، اما ساینده با ترکیب یک لایه روی فسفات و روغن محافظ در برابر خوردگی به دست می آید.
قهوه ای شدن یا کبودی: قرار دادن واشر (معمولاً فولاد) در معرض یک ترکیب شیمیایی یا محلول نمک قلیایی باعث یک واکنش شیمیایی اکسید کننده می شود که منجر به ایجاد یک سطح رنگی و مقاوم در برابر خوردگی می شود.
آبکاری شیمیایی: در این تکنیک از آلیاژ نیکل-فسفر استفاده می کنند که بر روی سطح واشر رسوب می کند و سطحی بسیار مقاوم در برابر خوردگی و ساینده ایجاد می کند.
اکثر واشرها را می توان به سه نوع کلی طبقه بندی کرد. واشرهای ساده که بار را پخش می کنند و مانع از آسیب رساندن به سطح ثابت می شوند یا نوعی عایق ایجاد می کنند. واشرهای فنری که انعطاف پذیری محوری دارند و برای جلوگیری از بست یا شل شدن در اثر لرزش استفاده می شوند. واشرهای قفل کننده، که با ثابت نگه داشتن چرخش دستگاه بست، از شل شدن جلوگیری می کند. واشرهای قفلی معمولاً همان واشرهای فنری هستند.
