مزایای استفاده از چاپگر سه بعدی
این فناوری از سال 2015 وارد بازار شد و اچ پی که در زمینه چاپگرهای سه بعدی کاغذی شهرت بین المللی دارد، وارد عرصه چاپ سه بعدی شده است. این پست مربوط به فناوری پرینت سه بعدی است.
فناوری Multi Jet Fusion شباهت زیادی به روش SLS در دسته پودر بستر فیوژن دارد. در این روش به جای استفاده از لیزر برای جوش دادن ذرات پودر به یکدیگر، علاوه بر پیش گرمکن ها از گرمکن های تابشی برای ذوب شدن استفاده می شود.
در این روش پس از اعمال لایه پوشش پودری و پیش گرم شدن، یک ماده جوهر مانند به نام Fusing Agent روی قسمت هایی از سطح پودر که به صورت تکه تکه می شوند، پاشیده می شود. به صورت مایع بوده و توسط سرهای InkJet بر روی سطح پودری رسوب می کند. این ماده به رنگ مشکی بوده و به گونه ای طراحی شده است که انرژی حرارتی تشعشعی را بیشتر از سایر قسمت ها جذب می کند و باعث ذوب شدن مواد به قسمت هایی می شود که این ماده روی آن ها می نشیند.
برای جلوگیری از نفوذ گرما به لبه قطعه، ماده دیگری به نام Detailing Agent روی لبه خارجی قطعات پاشیده می شود که ضریب جذب کمتری نسبت به خود ماده پلی آمید دارد و باعث می شود لبه های قطعه تیز بوده و کیفیت سطح را بهبود بخشد. . .
اگرچه به تمام روش های پرینت سه بعدی پرینت سه بعدی نیز گفته می شود، اما اصولاً پرینت سه بعدی خود روشی جدا از روش های پرینت سه بعدی است و برای خود هویت جداگانه ای دارد.این روش اولین بار توسط محققان موسسه فناوری ماساچوست (MIT) توسعه یافت.
در این روش، یک قطعه مانند روشی که در چاپگرهای کاغذ جوهرافشان استفاده می شود، به صورت سه بعدی پرینت می شود. در این روش یک لایه پودر با استفاده از مکانیزم لایه‌بندی روی سکوی ساخت دستگاه پخش می‌شود و سپس بر اساس شکل قطعه موجود در آن لایه، از فایل لایه لایه CAD یک چاپگر سر تزریق جوهر در محل‌های مورد نظر پخش می‌شود.
از برخی چسب روی پودر ریخته می شود و این باعث می شود که ذرات پودر در آن جاها بچسبند و بدنه ای جامد تشکیل دهند و پودر در جاهای دیگر دست نخورده باقی بماند. در این روش پودرهای دست نخورده باقیمانده نیز نقش تکیه گاه لایه های بالایی را ایفا می کنند و دیگر برای تولید ساختار تکیه گاه مجزا وجود ندارند.
پس از تولید کامل قطعه تا انتها از بقیه پودرهای دست نخورده جدا می شود و معمولاً تحت عملیات حرارتی قرار می گیرد تا چسب مورد نظر بهتر بچسبد.
این روش با نام های دیگری مانند DWax نیز شناخته می شود. در این روش عموما از مواد مومی برای تولید قطعات استفاده می شود. یک نازل نصب شده روی میز دو بعدی CNC موم را ذوب می کند و آن را به قطعات بسیار کوچک می شکند و آن ذرات را روی لایه قبلی قرار می دهد.قطر ذرات یکسان و تقریباً 70 میکرون است.
این همان روشی است که SolidScape برای تولید چاپگرهای مومی رومیزی کوچک استفاده می کند. به دلیل دقت بسیار خوب و صافی سطح عالی، امروزه از این روش عمدتاً برای تولید مدل های مومی برای استفاده در ریخته گری دقیق و تولید جواهرات و ایمپلنت های دندانی استفاده می شود.
اما این روش به دلیل سرعت کم توانایی تولید قطعات بزرگ را ندارد و به همین دلیل برای تولید قطعات ریز و ظریف استفاده می شود. نمونه ای از جواهرات ساخته شده به این روش در شکل زیر نشان داده شده است.
این روش مانند روش DDM در تولید قطعات ظریف و به عنوان الگوی مورد استفاده در ریخته گری دقیق استفاده می شود. این روش مبتنی بر استفاده از کارت های الکترونیکی DLP است.
این بردها در دهه 1980 با استفاده از سیستم های MEMS نوری در Texas Instruments شکل گرفتند و بر اساس تعداد زیاد آینه های میکرونی روی برد DLP در مانیتورها، تلویزیون ها و پروژکتورها استفاده می شدند. آنها قرار دارند که می توانند جهت را تغییر دهند و نور را به نقطه مورد نظر برسانند.
از این سیستم در سیستم های پرینت سه بعدی برای سخت شدن رزین ها مانند روش SLA استفاده می شود. این روش دقت بالایی دارد و می تواند قطعات بسیار ظریفی را برای استفاده در جواهرات تولید کند.
این روش اولین بار توسط Helisys معرفی شد و با حمایت مالی بنیاد ملی علوم (NSF) تجاری شد.در این روش برای تولید قطعه به صورت لایه ای از غلتک استفاده می شود که می تواند از ورق های پلاستیکی، کاغذی، سلولزی، فلزی یا کامپوزیت باشد. طرح کلی این روش در شکل زیر نشان داده شده است.
