شاید لیونل مسی بالاتر از همه نام‌های تاریخ فوتبال، بزرگ‌ترین فوتبالیست تمام ادوار باشد اما برای مردمان آرژانتین، فوتبال تنها یک خدا دارد و او کسی نیست جز دیگو آرماندو مارادونا. حتی پس مرگ ال دیگو ذره‌ای از ارزش و اعتبار او در تاریخ آرژانتین کمرنگ نشده است؛ از یک تنه قهرمان کردن آلبی‌سلسته در جام جهانی ۱۹۸۶ گرفته تا شوراندن هواداران ایتالیایی علیه تیم ملی کشور خودشان در جام جهانی ۱۹۹۰، مارادونا تاثیری بر فوتبال آمریکای جنوبی و جهان گذاشت که تنها در مستطیل سبز خلاصه نمی‌شود؛ او شبیه یک پرچم، آرژانتین را به جهان شناساند.
پس از این که دیگو مارادونا کفش‌هایش را آویخت و رسما از فوتبال حرفه‌ای به عنوان بازیکن خداحافظی کرد، آرژانتینی‌ها به دنبال جادوگر جدیدی در زمین می‌گشتند؛ کسی که بتواند دوباره آن‌ها را به قله برساند. از این رو، جستجوها شروع شد و رسانه‌ها در سرزمین نقره، به دنبال پسر طلایی جدید می‌گشتند.
به جز لیونل مسی که جانشین برحق دیگو مارادونا در زمین فوتبال بود، نام‌های دیگری لقب سنگین «مارادونای جدید» را پس از اسم خود دیدند؛ بازیکنانی که البته همه آن‌ها موفق نبودند و سرنوشت فوتبالی‌شان حتی نزدیک به میراث ال‌دیگو نشد. در ادامه، به سرنوشت ۱۰ فوتبالیست آرژانتینی (به استثنای لیونل مسی) که در رسانه‌ها با نام مارادونای جدید معرفی شدند می‌پردازیم.
برخلاف سایر بازیکنان این لیست، مارینلی بدون بازی رسمی در سطح باشگاهی برای تیم‌های آرژانتینی، مستقیما راهی اروپا و باشگاه میدلزبرو شد. او بخشی از تیم زیر ۱۷ سال آرژانتین در مسابقات قهرمانی آمریکای جنوبی بود که به رتبه چهارم دست یافت. مارینلی که قرار بود مارادونای جدید باشد، هرگز تبدیل به فوتبالیست بزرگی نشد و حتی به تیم ملی بزرگسالان آرژانتین هم نرسید. او نهایتا در ۳۲ سالگی با پیراهن باشگاه USMP پرو از فوتبال حرفه‌ای خداحافظی کرد.
فرانکو دی‌سانتو احتمالا متفاوت‌ترین بازیکنی است که رسانه‌ها او را با لقب مارادونای جدید خطاب کرده‌اند. دی‌سانتو برخلاف مارادونا، مهاجم پست ۹ است و هنوز هم به عنوان بازیکن حرفه‌ای فعالیت می‌کند. این مهاجم آرژانتینی که تنها ۳ بار شانس پوشیدن پیراهن تیم ملی کشورش را پیدا کرد، در فوتبال شیلی چهره شد و در ۱۹ سالگی به چلسی پیوست. او پیراهن شماره ۹ آبی‌های لندن را پوشید اما در ۱۶ بازی، موفق به گلزنی برای این تیم نشد.
بلکبرن (قرضی)، ویگان، وردربرمن، شالکه و رایووایه‌کانو تیم‌های بعدی دی‌سانتو در فوتبال اروپا بودند که در آن‌ها به توفیق چندانی نرسید. فرانکو دی‌سانتو که در سال‌های اخیر بارها به باشگاه‌های فوتبال ایران از جمله پرسپولیس لینک شده، این روزها در ۳۴ سالگی، برای باشگاه یونورسیداد کاتولیکا در لیگ برتر شیلی بازی می‌کند.
دیگو لاتوره یکی از اولین بازیکنانی بود که از او با لقب مارادونای آینده نام‌برده شد و حتی برای مدتی با دیگو در تیم ملی آرژانتین هم‌بازی بود. پس از دورانی درخشان در بوکاجونیورز، لاتوره به فیورنتینا رفت اما تنها ۲ بازی برای ویولا انجام داد و ایتالیا را به مقصد اسپانیا و باشگاه تنریف ترک گفت.
پس از مدتی بازی در اسپانیا، دیگو لاتوره به بوکا بازگشت و باز هم عملکردی ستودنی از خود به نمایش گذاشت. او در ادامه به گواتمالا و مکزیک هم رفت و نهایتا در سال ۲۰۰۶ از فوتبال حرفه‌ای کناره‌گیری کرد. لاتوره که ۶ بازی و ۱ گل ملی در کارنامه دارد، این روزها به عنوان گزارشگر و تحلیل‌گر فوتبال فعالیت می‌کند.
در برهه‌ای از تاریخ، آرژانتینی‌ها هر بازیکن نچندان بلند قامتی که در پست شماره ۱۰ بازی می‌کرد و از تکنیک فردی خوبی هم برخوردار بود را مارادونای جدید می‌دیدند و آندرس دی‌الساندرو هم از این قائده مستثنی نبود. شروع درخشان در ریورپلاته، در اروپا ادامه نیافت و پس از مدتی حضور در ولفسبورگ، پورتموث و زاراگوزا، دی‌الساندرو دوباره به آمریکای جنوبی بازگشت. این بازیکن که ۲۵ بازی و ۳ گل ملی برای آرژانتین به ثبت رساند، در ادامه دورانی قابل توجه در اینترناسیونال برزیل داشت و تا سال گذشته میلادی هم به عنوان فوتبالیست حرفه‌ای فعال بود.
خاویر ساویولا که بخاطر قد کوتاه و سرعت بالای خود به خرگوش معروف شده بود، شاید یکی از مهم‌ترین استعدادهای فوتبال آرژانتین در هزاره سوم باشد که به آن چیزی که استحقاقش را داشت، نرسید. ۲۱۰ گل در سطح باشگاهی، از جمله ۷۰ گل برای بارسلونا، می‌توانست او را تبدیل به یک اسطوره کند اما حالا کمتر کسی نام ساویولا را به خاطر می‌آورد.
ال‌کنجو پس از درخشش در ریورپلاته و بارسلونا، مدتی برای رئال مادرید، بنفیکا و چند باشگاه دیگر هم بازی کرد اما شاید بار لقب مارادونای جدید برای او بیش از حد سنگین بود. ساویولا برای تیم ملی آرژانتین در ۳۹ بازی، ۱۱ گل زد و این روزها به عنوان مربی در تیم زیر ۱۹ سال بارسلونا فعالیت می‌کند.
سرمربی فعلی باشگاه الاتحاد عربستان، زمانی قرار بود مارادونای جدید فوتبال آرژانتین باشد. گایاردو در زمین عملکرد قابل قبولی داشت اما این موضوع برای مارادونا شدن کافی نبود. دورانی درخشان در ریورپلاته و ۵.۵ فصل حضور در فوتبال فرانسه و باشگاه‌های موناکو و پاری‌سن‌ژرمن، تصویری است که از گایاردو در زمین فوتبال به جا مانده.
مارسلو گایاردو در ۴۴ بازی ملی، ۱۳ بار برای آلبی‌سلسته گلزنی کرد و پس از خداحافظی از فوتبال، به عنوان سرمربی به میادین بازگشت و پس از دورانی ستودنی در ریورپلاته که با دو قهرمانی کوپا لیبرتادورس همراه بود، حالا در لیگ عربستان، هدایت یاران کریم بنزما را پذیرفته است.
شاید نام ازکیل لاوتزی در این لیست، برای مخاطبان جوان‌تر فوتبال آشنا باشد. وینگری که در استودیانتس برای خود نامی دست و پا کرد، همانند مارادونا راه بندر ناپل را در پیش گرفت و در پاری‌سن‌ژرمن چهره شد. لاوتزی پس از دورانی درخشان در ناپولی و پی‌اس‌جی، به فوتبال چین رفت و در باشگاه هبی فورچن به دوران حرفه‌ای خود پایان داد. ازکیل لاوتزی ۵۱ بار پیراهن تیم ملی آرژانتین را پوشید و ۹ گل هم به ثمر رساند.
خوان رومان ریکلمه که اتفاقا مدتی با دیگو مارادونا در بوکاجونیوز هم‌بازی بود، شروع فوق‌العاده‌ای در فوتبال آرژانتین داشت. ال‌تورتو که همانند مارادونا بازیکن پست شماره ۱۰ بود، پس از دورانی درخشان در بوکا، همانند ال‌دیگو به بارسلونا رفت اما تنها پس از یک فصل، به ویارئال قرض داده شد. ریکلمه مجموعا ۳.۵ فصل هم برای ویارئال بازی کرد و دوباره به فوتبال آرژانتین بازگشت تا فوتبالش را در بوکاجونیورز ادامه دهد.
خوان ریکلمه که ۵۱ بازی در سطح بزرگسالان برای فوتبال آرژانتین انجام داد، نهایتا در سال ۲۰۱۵ دوران حرفه‌ای خود به عنوان بازیکن را در باشگاه آرژانتینیوس جونیور و سطح دوم فوتبال باشگاهی آرژانتین به پایان رساند. ریکلمه در حال حاضر، نایب رئیس باشگاه بوکاجونیورز است.
از بین تمام بازیکنان این لیست، پابلو آیمار تنها بازیکنی است که به قهرمانی جام جهانی رسید؛ البته به عنوان دستیار لیونل اسکالونی! آیمار مهره‌ای کلیدی در والنسیای دست‌نیافتی رافائل بنیتز بود که در اوایل قرن جدید، به دو قهرمانی لالیگا، یک قهرمانی جام یوفا، یک قهرمانی سوپرکاپ اروپا و یک نایب قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا رسید. پیش از والنسیا، پابلو آیمار در ریورپلاته هم دورانی طلایی داشت و بعدها در زاراگوزا و بنفیکا هم مهره قابل اتکایی به شمار می‌رفت.
آیمار که سابقه ۵۲ بازی و ۸ گل ملی را در کارنامه خود ثبت کرده، پس از جدایی از بنفیکا در سال ۲۰۱۳ به فوتبال مالزی رفت و برای باشگاه جوهر دارالتعظیم بازی کرد. آیمار در ریورپلاته به فوتبال حرفه‌ای خود پایان داد و در حال حاضر، دستیار لیونل اسکالونی در تیم ملی آرژانتین است.
آریل اورتگا هم یک نقطه اشتراک با اکثر نام‌های این لیست دارد و آن هم عملکرد نچندان چشم‌گیر در فوتبال اروپا است. اورتگا دو فصل خوب در والنسیا و سمپدوریا داشت اما این برای تبدیل شدن به مارادونای جدید کافی نبود. اورتگا در بازگشت به ریورپلاته، عملکرد موفق خود را از سر گرفت و ۸۸ بازی هم برای تیم ملی آرژانتین انجام داد، از جمله یک بازی در سال ۲۰۱۰ و زیرنظر خود دیگو مارادونا. آریل اورتگا ۱۷ بار با پیراهن آلبی‌سلسته گلزنی کرد و نهایتا در سال ۲۰۱۲ از فوتبال حرفه‌ای کنار رفت.
البته نام‌های ذکر شده، تنها بخشی از بازیکنانی بوده‌اند که در رسانه‌ها، مارادونای جدید لقب گرفته‌اند. در این سال‌ها، بازیکنان دیگری نظیر سرخیو آگوئرو، آنخل دی‌ماریا، کارلوس توز و حتی پائولو دیبالا هم به عنوان میراث‌داران احتمالی ال‌دیگو نام‌برده شده‌اند اما حالا می‌دانیم کسی جز لیونل مسی، لایق این عنوان نیست.
