همه ی ما در زندگی به لحظاتی رسیدیم که واقعا بریدیم و دیگه توان ادامه دادن نداریم و دلمون میخواد همه چیز متوقف بشه و احساس پوچی سرتاسره مارو فرا می گیره.
درست در همون لحظه که ما نا امید شدیم و در سیاهیا گمشدیم هنوز هم میشه امید وار بود و اون مایه ی امید خدا است. خدایی که مارو فراموش نمیکنه حتی اگه ما اونو فراموش کرده باشیم و مشغله های زیادمون باعث شده باشه دیگه یادی ازش نکنیم. خدایی که به خیلی هامون اشتباه معرفی کردنش و گاهی اوقات بی رحم و خشمگین بهمون نشونش دادن در واقع مهربون ترین و انرژی مثبت ترین و با معرفت ترین رفیق تمام ماست.
خدایی که درون ماست نه تو آسمون ها. برای حس کردنش باید به قلبمون رجوع کنیم نه به کتاب های مختلف. خدایی که بدی هارو میبخشه و خوبی هارو چند برابر میکنه. تو این روزا که مشکلات زندگی تمام امید و توان مارو گرفته بیاید به خدا پناه ببریم. تو این روزگار که حتی رفیق به رفیق از پشت خنجر میزنه و برادر به برادر رحم نمیکنه بیاید با خدا رفاقت کنیم.
هرکسی هستید و هرکجا هستید ازتون خواهش می کنم همین الان چشم هاتونو ببندید و یک دقیقه, فقط یک دقیقه با خدا مثل یه رفیق صحبت کنید و بعد چشم هاتونو باز کنید...
پس همتونو به خداوند مهربانی ها میسپارم.
