در سال ۱۹۹۲ برنامه ی فوق سری نیروی ایالت متحده متوجه صدای مرموزی در اقیانوس آرام در فرکانس ۵۲ هرتزی شد.
با شروع جنگ سرد و رقابت سخت آمریکا و روسیه در دهه ی ۵۰، ایالت متحده آمریکا شبکه ای از هیدروفون ها را در کف اقیانوس مستقر کرده بود تا به صدای زیردریایی های روسی گوش دهد، این مجموعه به S.O.S.U.S (سیستم نظارتی صدا)شناخته شده بود که یک عملیات محرمانه بود. در این فرآیند، اپراتورها صداهای غیرمنتظره پس‌زمینه را دریافت کردند، از جمله یک سری ناله‌های عجیب و غریب با فرکانس پایین .
طبق مصاحبه ی جوزف جورج که بخشی از این پروژه بود، اینکه اولین بار آن ها این صدا را به چه چیزی نسبت دادند از اطلاعات محرمانه است اما در کل حدس نمی زدند که صدای یک نهنگ باشد.
در پایان دهه ۱۹۸۰، با پایان یافتن جنگ سرد، پنتاگون این شبکه را در اختیار محققانی مثل ویلیام واتکینز(اقیانوس شناس نیریوی دریایی)قرار داد، تا شنیده های آن ها را دسته بندی کنند، برایشان سوال بود که دارند به چه چیزی گوش می کنند...؟
دکتر واکتینز در بخشی از مصاحبه اش گفته :از من خواستن تا بررسی کنم و فکر می کنم مثل همین اصولی هست که من امروز دارم، اینکه اگر میخوای با صدای زیر آب اقیانوس کار کنی، باید بدونی اونجا چیه.
بلافاصله پس از اینکه به واکتینز اجازه دسترسی به شبکه هیدروفون داده شد، و تشخیص داد که این مشخصه های صوتی زیستی بنظر می رسند و صدای آواز یک نهنگ است، یک نهنگ تنها.
شاید بگویید چرا تنها؟
چون صدایی را از خود منتشر می کند که نهنگ دیگری قادر به فهم آن نیست،صدایی در فرکانس ۵۲ هرتز.
گفته شده این نهنگ سراسر زندگیش را در اقیانوس ها گذرانده، صدا می زد و هیچ گاه پاسخی دریافت نمی کرد...
هیچ کس نمی داند که این نهنگ اولین نوع خودش است یا آخرین، افراد زیادی اسمش را تنهاترین نهنگ دنیا گذاشته اند و عده ای هم او را به نام (۵۲) می شناسند.
طبق تحقیقات نیروی دریایی این نهنگ مسیر مهاجرتی متفاوتی با دیگر نهنگ ها داشته و افسانه ها می گویند ۵۲ دهه هاست که تک و تنها در اقیانوس ها ی بی انتها می چرخد.
۵۲ به یک پدیده ی جهانی تبدیل شد و بسیاری از افراد در سراسر از جهان با او همدل شدند و افراد زیادی با او هم ذات پنداری می کردند و می گفتند که حس می کنند یک نهنگ ۵۲ هرتزی هستند.انزوای او از دنیای اجتماعی هم نوعان دیگرش با آدم های زیادی حرف می زند.
جورج جوزف که عضوی از نیروی دریایی بود در ادامه می گوید: واکنش بقیه‌ی محقق ها پر از شک و تردید بود، اینکه چرا این نهنگ در این فرکانس آواز می خونه و نه فرکانس دیگه ای؟!
اما برای بیل واتکینز، یه چیز ناشناخته بود، چیزی برای اکتشاف...
بیل واتکینز در سال ۲۰۰۴ در گذشت اما مقاله اش که در مورد دوازده سال ردیابی صدای نهنگ ۵۲ هرتز بود در نهایت منتشر کردیم.ما هیچ وقت دیگه بعد از اون موقع مشخصه ای ندیدیم.
من می گردم و همیشه دنبالش بودم که ببینم چنین چیزی اصلا وجود داره یا نه؟
اینکه فقط ببینم اون نهنگ تنها نیست.
بیل واتکینز در حل بعضی از بزرگترین رازهای اقیانوس کمک کرده بود، او مردی بود که می دانست چیزهایی که می شنویم، گاهی قدرتمند تر از چیزی هست که می بینیم. با این وجود این کارش را به طرز ناراحت کننده ای ناتمام گذاشت.ما آن نهنگ را تنهاترین نهنگ جهان صدا می کنیم، ولی واقعا حقیقت داشت؟ ما این افسانه را ساختیم چون حقیقت را نمی دانستیم.
محققان از سال ۲۰۰۴ پیدا کردن رد نهنگ را متوقف کردند اما پس از دوازده سال یک جوان کله شق فیلمساز به نام جاش زیمن تصمیم گرفت که یک سفر اکتشافی را برای یافتن نهنگ ۵۲ هرتز شروع کند و ساختن مستندی درباره‌ی آن، در بخشی از مستندش می گوید: همه ی ما داریم چیزی رو دنبال می کنیم، ما همه نهنگ سفید خودمون رو داریم و مال من ۵۲ بود.این نهنگ قبول نمی کرد از صدا زدن دست بکشه، قبول نمی کرد از ارتباط برقرار کردن دست بکشه. فکر می کنم برای همین نمی تونستم بی خیالش بشم.اونم نه وقتی که هنوز احتمال داشت جایی اون بیرون باشه.
دیوید روتنبرگ موزیسین ونویسنده که در این تحقیق دست داشت می گوید:تقریبا هر پروژه ای که شامل نهنگ میشه جنبه ی اندکی از رمان های موبی دیک داره، یه شیفتگی بی رحمانه وجود داره که به هیچ جا نمی رسه و به سمت فاجعه می ره، حتی فکر کردن به نهنگ ها هم این شهامت رو بهتون می ده که به عظمت برسید. ما باید دنبال تمام رازهای بزرگی مثل این بریم.
در قدم اول تیم زیمن باید از زنده بودن ۵۲ اطمینان خاطر پیدا می کردند. به مدت هفت ماه بعد از اقدام برای شروع پروژه زیمن از موسسه ی اقیانوس شناسی اسکریپس دانشگاه کالیفرنیا یک تماس دریافت کرد که به او خبر داد که توانسته اند از طریق پایگاه های صداهای ضبط شده ی سواحل کالیفرنیا موقعیت ۵۲ را پیدا کنند.
پس اکتشاف پر ماجرای تیم آن ها در حالیکه تنها برای ۷ روز بودجه داشتند بعد از ۴ سال برنامه ریزی و آماده سازی ، از سانتا باربارای کالیفرنیا آغاز شد.
برگ برنده ی زیمن این بود که از بهترین دانشمندان را همراه خود داشت،جان هلید برند پروفسور موسسه ی اقیانوس شناسی اسکرپپس مهره ی مهم علمی این عملیات بودکه همراه تیمش صوت شناسی نهنگ ها رو با شناور های صوتی برعهده داشت.
در این پروژه یک تیم بیو آکوستیک بود که با شناورهای صوتی همزمان به زیر اقیانوس گوش می دادند و هدفشان این بود وقتی صدای ۵۲ هرتز را شنیدند موقعیت را برای تحقیق تشخیص بدهند و بعد از آن جان سی که اقیانوس شناسی کشته کار ،مسئول بود که از حیوان عکاسی کند، نمونه پوست بگیرد و به آن برچسب های دارای چی پی اس بزند تا موقعیتش را در هر لحظه تشخیص دهند.
طبق گفته‌ی دانشمندان این پروژه در حالی که احتمال دارد ۵۲ تنها باشد، آنطور که در افسانه ها آمده آنقدرها هم منزوی نیست.این احتمال وجود دارد که به دنبال نهنگ های دیگر به سواحل غربی مهاجرت می کرده و در منطقه ی پوینت کانسپشن برای پیدا کردن غذا توقف کرده.و اینطور نبوده است که بقیه ی نهنگ ها قادر به شنیدن صدای ۵۲ نباشند، فقط نمی توانستند بفهمند که چه می گوید که همین موضوع او را تبدیل به غریبه ای دائمی کرده. با این حال، همین صدای بی مانند ۵۲ بود که آن ها را به سمتش می رساند.
اما افسانه ی این داستان در کجا با دانش رو به رو میشود؟
به عبارت دیگر، ۵۲ اصلا قادر به حس کردنِ حس تنهایی هست؟
دکتر پاتریک هاف پرفسور نوروساینس در این مورد می گوید: در انسان گونه ی سلول به خصوصی رو کشف کردیم به اسم سلول های دوکی، این ها سلول هایی هستند که به خودآگاهی و احساسات مرتبطند و فهمیدیم که این سلول ها تنها در انسان ها وجود ندارد و در سلول های عصبی نهنگ های بزرگ‌هم هستند.
در حالیکه ممکن است هیچ وقت مطمعن نشویم که ۵۲ احساس تنهایی می کرده با نه ، این موجود برای افراد زیادی نماد ارتباط بوده است.
به ماموریت جست و جوی ۵۲ برگردیم، در روز یکی مانده به آخر عملیات تیم تحقیق با مدرکی که از یکی از برچسب ها بازیابی شده بود و گروهی از نهنگ ها را نشان می داد کاملا تغییر مسیر می دهند و تصمیم می گیرند با امید زیاد برای پیدا کردن ۵۲ به سمت غرب حرکت کنند.و حتی موفق می شوند که به گروه بزرگ و باشکوهی از نهنگ ها برسند و از بین آن ها گونه ای از نهنگ را مشاهده می کنند که با همه متفاوت بوده، اما نظرشان بر آنکه ۵۲ بوده یا نه قطعی نبود و موفق نشدند دوباره آن را مشاهده کنند.
جاش زیمن در روز پایان سفر می گفت: همه ی ما از ریسک کردن می ترسیم. ریسک باور داشتن به چیزی که شاید به واقعیت تبدیل نشه.من واقعا باور داشتم که قرار بود ۵۲ رو پیدا کنم و نمیگم که مهم نیست، چون مهم بود. من قرار بود آدمی باشم که این راز رو حل می کنه، جواب رو پیدا می کنه اما اشتباه می کردم.ما می خواستیم کاری که واتکینز شروع کرده بود رو تموم کنیم و ثابت کنیم این همه سال جست و جو ارزشش رو داشته، ولی به هر حال هر داستانی پایانی داره، حتی اگه پایان مورد انتظارات رو نداشته باشه.
دو ماه بعد زمین به مرکز تحقیقاتی اسکریپس می رود تا اطلاعات جدیدی را که پرفسور هیلدر بدست آورده بررسی کنند.آن ها داده های مناطق مختلفی را بررسی کرده بودند و صدای نهنگ ۵۲ هرتز را از بندر لس آنجلس شنیدند و در همان زمان با فاصله ی ده دقیقه در سن دیگو، داده های صوتی مشخصی را دریافت کردند. دو صدا در فرکانس ۵۲ هرتز در دو مکان به فاصله ۱۴۵ کیلومتر از همدیگر و این یعنی
فقط یک نهنگ نبوده
حداقل دو نهنگ ۵۲ وجود دارد.
اگر صدای ۵۲ شنیده نمی شد ممکن بود هیچ وقت نمی فهمیدیم بیشتر از یک نهنگ ۵۲ هرتز وجود دارد، صدایی که درخواست شنیده شدن دارد، صدایی که به ما یادآوری می کند اقیانوس مکان تنهایی نیست.اکتشاف ما تنها ثابت می کند که از اول حق با واتکینز بوده، در اقیانوس چیز هایی که می شنویم واقعا قدرتمند تر از چیزی هست که می بینیم.
پرفسور هیلدر در پایان میگه : ۵۲ هنوز یک رازه، ولی فکر می کنم مهمه تا برای چیزهایی که جوابشون رو نمی دونی کارهایی انجام بدی،چون اون موقع واقعا چیزی یاد می گیری.بعد از سال ها جست و جوی بی پایان، بعد از سال ها صدا زدن، ۵۲ جوابش رو گرفت.
در نهایت، میخوام با یک حرف دلنشین از دکتر کریستوفر وی کلارک این مقاله رو به پایین برسونم که در پاسخ به این پرسش که چرا مردم با این نهنگ ارتباط برقرار می کردند گفت: مسئله زیست و علوم نیست، مسئله خود ماست. مسئله توانایی ما در ارتباط برقرار کردن و انزوای ماست. تجربه ی انسانیه،۵۲ بازتابی از خودِ ما. این نهنگ تنها نیست...
این داستان همه ی ماست...
برای عده ای این نهنگ دورگه بود، برای عده ای یک غریبه، یا حتی افسانه. با این حال، در این جست و جو داستان جدیدمون رو پیدا کردیم، تنها یک ارتباط ساده نیست بلکه بیشتر ارتباط درونیه. این موجود رو تنها ترین نهنگ دنیا صدا می زدیم ولی بعد از امروز، بیشتر به اسم ۵۲ شناخته میشه. و اگر میخواید اون رو پیدا کنید، تنها کافیه گوش بسپارید.
منابع:
•مستندِ The loniest whale in the
•روزنامه گاردین
•مقاله‌ی نیویورک تایمز
