اولین تجربه ای که در ویرگول نوشتم، جمله کوتاهی داشت که آن زمان به جزییات آن نپرداختم. همان که آشنایی در مسیر پیدا کردن منابع نخ برای پارچه بافی دستی، مرا به کاشان وصل کرد.
خانم عالیه صادقی، بانویی گیلانی است که به دلیل مهر زیادش به هنر رشتی دوزی گیلان خودش را زودتر از موعد بازنشسته می کند تا به کار مورد علاقه اش بپردازد. دست و پنجه هنرمند او و داشتن درجه دو هنری از یونسکو نیست که امشب مرا به نوشتن مجبور می کند.
امشب، بعد از گذشت چندین ماه از آشنایی با ایشان و داشتن چندین صحبت تلفنی، در کافه موزه رشت (که هر بار که آنجا می روی تجربه جذابی برایت خواهد ساخت و حتما درباره آن بعدتر خواهم نوشت) قرار ملاقاتی برای اولین بار گذاشتیم.
این بانوی فرهیخته، دائما لبخندی بر لب دارد که ناخودآگاه لبخند را بر لب آدم می آورد. این بانو، تاریخ می خواند، کتاب دوست دارد، عاشق سفر است و بسیار سفر کرده است و در غایت احترام و دلنشینی است. دغدغه اش برای نشان دادن نهایت کیفیت رشتی دوزی اصیل ستودنی است.
همنشینی با این خانم، حال خوبی برای من و همسرم ساخت. از آن نوع خوبی ها که قبل از ملاقات، فکر آن را نمی کنی اما بعدش به یکدیگر می گوییم چه عالی شد که دیدیمشان و با ایشان هم صحبت شدیم.
همین «تاثیر خوب» است که مرا به نوشتن این یادداشت هدایت می کند. تاثیری که هر انسان خوبی برای دیگران می تواند داشته باشد.
