بسم الله النّور
سال‌ها پیش نماز جماعت مغرب و عشا به امامت حضرت آیت الله فاضل لنکرانی (ره) در صحن حرم مطهر حضرت معصومه (س)، فرصت طلایی‌ای بود که چون باد گذشت و مرا در حسرت درک لذت معنوی، فضای عطرآگین و معرفت عمیق آن باقی گذاشت.
یک روز پس از نماز مغرب خدمت ایشان رسیدم و سؤالی پرسیدم. آن روزها در یک جلسه قرآن که در منطقه‌ای محروم برپا می‌‌شد صحبت می‌کردم و گاهی تلاش می‌کردم برای ارئۀ محتوای بهتر، از بزرگان بهره بگیرم. از مرحوم آیت الله فاضل پرسیدم: «گاهی جوان ظاهراً با عزم جدی و خالصانه توبه می‌کند، اما مدتی بعد باز همان گناهان را تکرار می‌کند، آیا توبه واقعی نبوده است»؟!
ایشان با لبخندی ملیح که طعم شیرین آن تا هنوز در ژرفای جانم باقی مانده فرمودند: «چرا؛ توبه واقعی بوده، اما شیطان قوی است. باید باز هم ناامید نشوند و توبه کنند و به خدا توکل کنند.» به گمانم اشاره‌ای هم به ملکه شدن اعمال داشتند و اینکه باید با تمرین و ممارست، اعمال نیک را ملکه (نهادینه) کرد.
در همان ایام این سؤال را از محضر آیت الله جوادی آملی (حفظه الله) هم پرسیدم. یکی از شب‌های احیا در مصلای قم، در حالی که سخن‌ران شخصیت دیگری بود، بنا بود مراسم توسل به قرآن را ایشان به‌جا بیاورند. نامه‌ای خطاب به ایشان نوشته، پرسیدم: «آدمی چگونه باید به توبه‌اش وفادار بماند و از گناه دوری کند»؟
نامه را به یکی از محافظین دادم و تأکید کردم هر گاه آیت الله جوادی آملی تشریف آوردند، نامه را خدمت‌شان بدهید.
حضرت آیت الله جوادی آملی وقتی در جایگاه قرار گرفتند، در حالی که سخن‌رانی در برنامه‌شان نبود، پس از مقدمه‌ای بسیار کوتاه، در جملاتی که معلوم بود پاسخ نامه است، فقط گفتند: «گناه سمّ است! کسی که این را بداند حاضر نمی‌شود گناه کند و سم را وارد بدنش کند» و بلافاصله مراسم توسل به قرآن را آغاز نمودند. همین دو جمله، بهترین و تأثیرگذارترین مضمونی است که تا کنون شنیده‌ام.
