همه پژوهشگران به این نکته اعتراف دارند که قالی و قالیبافی از ایران شروع شده است. قالیچه آریایی با نقش های اصیل هخامنشی جزء قدیمی ترین نمونه قالی جهان است که در گور یکی از فرمانروایان سکایی پیدا شده است. این قالی مربوط به دوره هخامنشی و معروف به پازیک می باشد.
تاریخ نگار یونانی، گزنفون در کتاب سیرت کوروش می نویسد: « ایرانیان برای اینکه بسترشان نرم باشد، قالیچه زیر بستر خود می گسترانند.»
در یکی از کتب چینی در دوره ساسانی از فرش پشمی ایران به عنوان کالای وارداتی به چین نام می برد.
یکی از معروفترین، باشکوهترین فرش ها به نام بهارستان (بهار خسرو، بهار کسری) در کاخ تیسفون به خاطر شکوهش بازتاب گسترده ای در ادبیات اسلامی داشته است.
در دوره صفوی، شاه طهماسب و شاه عباس کبیر تولید فرش به اوج خود رسید و کلا 3000 فرش باستانی و عتیقه از این دوران به جا مانده است.
در زمان سلجوقیان، بافت فرش به صورت ترکی توسط زنان سلجوقی انجام می گرفت که مهارت زیادی در این زمینه داشتند و در حال حاضر نیز در بسیاری از مناطق ایران فرش ها با چله و گره ترکی بافته می شود.
