سال گذشته یکی از انتقاداتی که به دولت و حاکمیت مطرح شد، ایجاد دلسردی ناشی از انفعال نسبی جمهوری اسلامی در حمایت از شیخ زکزاکی و حرکت اسلامی نیجریه بود. وقتی از کسانی که همفکر و هم‌ایدئولوژی مان هستند حمایتی قاطع نکنیم متعاقباً باعث دلسردی سایر مبارزین انقلابی نیز می شود. می توان اینطور بیان کرد که اگر جنبشی ایدئولوژی انقلاب اسلامی را قبول داشت و وضعیت شیخ را در ظاهر می دید، احتمالا از حمایت جمهوری اسلامی ناامید می‌شد.
از طرف دیگر اگر توده ای از مردم مستضعف از سایر کشورها دنباله‌رو انقلاب اسلامی هم نباشند، با این فکر که «اینها از حامیان ایدئولوژی‌شان دفاع نمی کنند! چه برسد به ما!» قاعدتاً از جمهوری اسلامی به عنوان پناهگاه مستضعفین جهان ناامید می‌شوند.
با ارسال محموله های بنزین به ونزوئلا که تحت تحریم‌های آمریکا قرار دارد، برخی گمانه زنی کردند که وقتی ایران از یک کشور غیرمسلمان با این فاصله بین قاره ای اینطور حمایت می کند، از همفکران و هم جبهه ای هایش در خطوط مقاومت در منطقه و سایر مبارزان پیرو خط انقلاب خمینی چه حمایتی خواهد کرد! این دقیقا نقطه‌ی مقابل برداشتی بود که بازتاب برخورد سابق ایران با رهبر شیعیان نیجریه برایشان تداعی کرده بود.
از زاویه دیگر اگر بخواهیم به قضیه نگاه کنیم، شاید بتوان گفت هر حکومتی در ایران به شرط آنکه متکی به امپریالیسم نباشد و همزمان تحت تحریم‌های آن نیز باشد، به ونزوئلا و کشورهای با وضعیت مشابه آن نفت صادر می کند. توجه کنید این در شرایطی است که ایران تحت تحریم‌های آمریکا قرار گرفته و با مشکلات مالی حاصل از عدم فروش نفت و فرآورده ها مواجه شده است (قرار دادن فروش روزانه یک میلیون بشکه نفت در بودجه جلوه‌ای از این مشکل است)، پس بنظر می‌رسد برای ایران، پیشنهاد صادرات به کشوری که دست به نقد قرار است پرداختش را انجام دهد با کمال میل می پذیرد، هرچند ریسک بالایی داشته باشد.
صادرات نفت ایران به ونزوئلا برای هر دو کشور، یک بازی اصطلاحاً برد-برد بدون خلف وعده بود که بازنده‌ی اخلاق هم نداشت! ونزوئلا از بحرانی که ایالات متحده برایش ایجاد کرده فرار میکند، و به دنبال راهبردهای مقابله با مشکلات‌ش می‌رود. ایران هم می تواند درآمدی از فروش بنزین کسب و جای پایش را در ونزوئلا بیخ گوش آمریکا، سفت تر کند یعنی زمین بازی را از خلیج فارس به دریای کارائیب بکشاند.
اگر به شرایط کوبا نیز بنگریم بهتر متوجه می‌شویم که اقدام ما بیشتر شبیه به کاسبی بوده تا حمایت. کوبا نیز با مشکلات انرژی روبرو است و ونزوئلا نمیتواند از کوبای ضدامپریالیستی به اندازه کافی حمایت کند (در واقع بین کوبا و ونزوئلا نوعی تهاتر برقرار است. کوبا پزشک به ونزوئلا ارسال میکند و ونزوئلا بهای آن را با ارسال نفت می‌پردازد)، اگر ایران همانطور که حضرت امام فرموده دایه حمایت از این کشورهای ضدامپریالیستی را دارد، چرا به ونزوئلا نفت نمیفرستد؟
این اتفاق را میتوان برای ملت‌های ضدامپریالیسم و آزادی‌خواه از جهتی امیدبخش دانست، با این توضیح که تا وقتی ایران با ایالات متحده و کشورهای حامی این نظم جهانی روابط اقتصادی ندارد یا حداقل به دنبال توسعه روابط اقتصادی دوجانبه نیست، حاضر است به شما کمک کند و با شما روابط اقتصادی دوجانبه داشته باشد و هر دو کشور از آن بهره‌مند شوید و هیچ کسی بازنده‌ی اخلاق نباشد. اما اگر مجدداً دولتی مانند دولت های چشم دوخته به غرب در گذشته، بخواهد با آمریکا و همتایان غربی‌اش تعامل کند، مسلما از شما چشم‌پوشی خواهد کرد! پس امیدوار باشید که دولت غربگرایی در ایران بر مسند قدرت تکیه نزند، تا نه از آرمان‌های انقلاب امام روح الله چشم‌پوشی کند، نه ایران را به دامن نئولیبرالیسم و جهانی شدن مطلوب امپریالیسم بیاندازد و نه به خاطر مستکربین، چشمانش را در برابر مستضعفین ببندد.
