زمانی در دهه‌ی ۶۰، دشمن مردم کاملا مشخص بود. میدانستیم که سر این اسلحه به سمت چه کسی باید باشد؟ اما وقتی که جنگ گذشت، خیلی خیال کردند که همه چیز تمام شده و دیگر مشکلی نیست! اما دشمن با ظاهری متفاوت آمد. با عبا و عمامه و تسبیح و ریش! نه حرف‌های متحجرین و انجمن حجتیه و هزار فرقه‌ی دیگر، با شعارهای امام! اما نه همه‌ی شعارهای امام. گزینشی از شعارهای امام برای سرکوب خط امام!
طوری صحبت میکنند که بگویند هیچ راهی جز توسعه‌ی سرمایه‌دارانه ممکن نیست و هر راهی جز این، حمله به اصل شریعت است و باید توسعه‌ی سرمایه‌دارانه را با تمام مظالم و آسیب‌های آن به جامعه و طبیعت و ... را بپذیرید! انقلابی‌گری را محدود به فعالیت‌های خیریه کرده‌اند که گویا همچنان پهلوی حکومت میکند و انقلابی در این کشور نشده! خیال میکنند تنها جای تاج و عمامه را عوض کرده‌ایم تا همان سیاست‌های ظالمانه را اجرایی کنیم! دهان معترضین را بسته میخواهند و با انگ کمونیست و ضدانقلاب و عامل دشمن و هزاران برچسب دیگر دهان‌شان را طوری میبندند که کسی جرئت نکند در برابر ظلم و فساد و بی‌عدالتی صدایی بلند کند. نوبت از مطالبات که میشود، به هر زوری که شده از ولایت خرج میکنند که حضرت آقا، فلانی را تأیید کرده! نظر حضرت آقا این بود (انگار کسی حق ندارد نظرکارشناسی مخالف بدهد!) حضرت آقا در این باره نظرینداده! اگر لازم باشد خود آقا کاری میکند! این نهاد مربوط به بیت و انقلاب است، این نهاد را نقد نکنید! آقای فلانی از خودمان است (!) فسادش را نگویید!
این دشمن از هر دشمن دیگری خطرناک‌تر است که اصل انقلاب اسامی را زیر سوال می‌برد و تهدیدی جدی برای آن است و تشخیص آن از جاهلان و ساده‌اندیشان سخت است. شکست کرونا از شکست اینان بسیار راحت‌تر است! حداقل کرونا را به روش‌هایی مرسوم میتوان در شهر و کشور ریشه‌کن کرد. اما اینان طوری در نظام وارد شده‌اند که حتی در صورت تشخیص هم اخراج آنان از انقلاب هم دشوار است. با این حال غیرممکن نیست، بلکه زمانبر است.
هر انقلاب ضداستکباری دیگری هم که در ایران رخ بدهد، نیازمند این فرآیند است وگرنه به سرنوشت قلعه‌ی حیوانات دچار میشود. اگر قرار است برای اصلاح حرکت کنیم، نباید فکر کنیم که امروز در موقعیت حساس کنونی هستیم و دشمن خارجی از این مبارزات ما سوء استفاده میکند! دشمن از هر چیزی سوء استفاده میکند. باید کاملا انقلابی برای رفع مشکلات، سازوکارهای غلط و به دور از هوچی‌گری و منفعت‌طلبی (چه جذب نیرو و چه کسب مقام و شهرت و ثروت)، کوچک کردن مسأله، اقدامات بی‌ربط و عوامانه وارد میدان بشویم.
