چیلر تراکمی و جذبی دو نوع چیلر هستند که در سیستم‌های تهویه مطبوع و سرمایش مورد استفاده قرار می گیرند. هر دو از اصول مختلفی برای تولید سرما استفاده می کنند.
چیلر تراکمی (Chiller Compressor): چیلر تراکمی از روش فشرده‌سازی برای تولید سرما استفاده می کند. در این نوع چیلر، برای خنک کردن ماده خنک کننده از یک کمپرسور (فشرده‌ساز) استفاده می شود. کمپرسور، ماده خنک کننده را فشرده کرده و درنهایت دمای آن را بالا می برد. ماده خنک کننده فشرده سپس به یک کندانسور می رود که در آن به وسیله جریان هوا یا آب خنک شده و دمای آن کاهش می یابد. سپس ماده خنک کننده خنک شده به یک تبخیر کننده می رود و با انتقال گرما به محیط، دما را کاهش می دهد. در انتها، ماده خنک کننده به کمپرسور برمی گردد و چرخه مجدداً تکرار می شود.
چیلر جذبی (Chiller Absorption): چیلر جذبی از اصل جذب حرارت برای تولید سرما استفاده می کند. در این نوع چیلر، جذب حرارت از تبخیر ماده خنک کننده توسط یک ماده جاذب انجام می شود. در فرآیند جذب، ماده خنک کننده توسط جاذب جذب می شود و این باعث کاهش دما می شود. سپس ماده جاذب به کمک یک حرارت دهنده، که ممکن است گاز طبیعی، بخار گاز یا حتی آب گرم باشد، تجدید نشده را می گیرد. در این مرحله، حرارتی که توسط جاذب جذب شده است، با انتقال حرارت به حرارت دهنده یا محیط اطراف، آزاد شده و ماده جاذب تجدید نشده را تولید می کند. سپس ماده جاذب تجدید نشده به کمک یک تبخیر کننده، که معمولاً یک گرمایش دهنده می باشد، تجدید می شود و چرخه مجدداً تکرار می شود.
در مقایسه با چیلر تراکمی، چیلر جذبی معمولاً به منابع حرارتی ثانویه و مستقلی نیاز دارد و به طور کلی برای کاربردهایی که از مواد خنک کننده با فشار بسیار بالا استفاده نمی کنند مناسب است. علاوه بر این، چیلر جذبی عملکرد کمتری دارد و با هزینه های انرژی بالاتری همراه است، اما در برخی موارد می تواند به دلیل انعطاف پذیری بیشتر در انتخاب منابع حرارتی و ماده های جاذب، مورد استفاده قرار گیرد.
