زندگی مثله چرم میمونه
جا باز می کنه برات هرچی بری جلو تر
توو مترو
توو اتوبوسای بی آر تی
مثله آئودی تی تی که توو هر خیابونی بری براش جا هست، فرقی نمی کنه به نام شهید باشه یا اسم یه گل، ناطقی یا نسترن، هاشمی یا کشاورز.
چه تو بخای چه ناراضی باشی از همه چی
نور رو خورشید برات پیک میکنه صبح به صبح
تاریکی رو چشمای سیاه معشوقت وقتی از صبح متنفره
متنفر میشی از هرچی تاریکیه میخای همیشه نور باشه ولی نور تو نه آفتاب
گردون روز وقتی میرسه به ظهر دلت سنگ آسیاب گندم میشه و به خودت میگی
عشق و عاشقی چرا یادم نمیره؟ دلم سخت تنگ همبرگرای با پنیر بدون قارچِ سلفه که.
یادت میاد بچه بودین، تو و دوستت و دشمنت
قد یه سیخ کبابم نمیتونستی هضم کنی زندگی رو
معده تون جا نداشت قد الان
قدتون قد الانتون نبود
باز کرد برات پوست کلفت و نازکت کرد به جاش
قد کشیدی واسه خودت
دشمنتم لابد همین ورا یه جایی باز کرده که
وقتی حواست نبود یهو هلت بده
هلت بده به جایی که خاک هواتو کرده باشه
زمین هوا تو کرده باشه
زیر زمین هواتو کرده باشه
ولی غافلِ که دوستت و تو
هوا کردین برای بدخواها
واسه ابلها
اون رو زمین هوای تلافی داره وُ
تو توو یه تیاره میدونی که زمینِ لایقت
منتظرِ رسیدنِ وزنِ توعه
که روش بری کِس دمبال
تف بکنی،جا وا کنه واسه خندیدنِ نصف شبت تو کوچه ایی که شاید اسمش عددِ
هفت؟شایدم هشت؟
میدونم چیزی نیس که گروعه یه نُه باشه
شاید باشه نود و چار
بشینه تنگ نومت
به شرطی که چرم دلت تازه باشه
از شتر و گاو و بزغاله باشه
یادت نره بچه بودی
هرجا میخواستی برات جا بود
توو قسمت زنونه
اتوبوس
عروسی
هر جایی جا میشدی
واسه همین شاید دلت جا داره
جا واسه من واسه اون دختره و دوست اون دختره و اون یکی دختره که شاید یه روزی دشمن اون یکی دختره بشه.
ببین میگم برو یه جایی که جاته.
الکی نگن جا پیدا میشه برات بیا ردیف اول برو ردیف سوم.
قدت دیگه بلنده همین روزا بود که دنیا اومدی چند سال پیشا
یه جایی بود سبز
موهاتم کوتاه مثه موی اون یارو که خوب میدونی
همون که جاش خیلی خوبه توی دلت
آره آره بخند بره
میگم بیا بریم یه جایی که همیشه یکی از ما مقصره.
