در حال حاضر، مطرب (مصطفی کیایی، ۱۳۹۷) با فروش ۳۸ میلیارد تومانی، پرفروش‌ترین فیلم تاریخ سینمای ایران در اکران نخست و بدون در نظر گرفتن نرخ تورم است. همچنین اخراجی‌ها ۲ (مسعود ده‌نمکی، ۱۳۸۷) با ۵٫۳ میلیون بیننده، پربیننده‌ترین فیلم تاریخ سینمای ایران در اکران نخست است. (منبع: ویکی پدیا)
شاید بدنبال حاشیه های فیلم مطرب این سوالات نیز برای شما پیش آمده باشد:
آیا فیلم مطرب طنز است؟ آیا فیلم مطرب به بازار آمده است؟ آیا فیلم مطرب خنده دار است؟ آیا فیلم مطرب محدودیت سنی دارد؟ آیا فیلم مطرب اکران شده؟ آیا ابراهیم تاتلیس در فیلم مطرب بازی کرده؟ فیلم مطرب برای چه گروه سنی است؟ چرا فیلم مطرب توقیف شد؟ چرا فیلم مطرب دانلود نمیشه؟ چگونه فیلم مطرب را دانلود کنیم؟ فیلم مطرب چقدر فروش داشته؟ فیلم مطرب چقدر فروش کرده؟ فیلم مطرب چقدر فروش داشته است؟ فیلم مطرب چند ساعته؟ فیلم مطرب چند ساعت است؟ فیلم مطرب چند ساعت؟ فیلم مطرب چند میلیاردی شد؟ فیلم مطرب چه سالی ساخته شد؟ فیلم مطرب چیست؟ کدام سینما فیلم مطرب را دارد؟ فیلم مطرب کدام سینما؟ فیلم مطرب کدام سینما تهران؟ فیلم مطرب کدام سینما است؟ فیلم مطرب کدام سینما اصفهان؟ فیلم مطرب کی اکران میشود؟ فیلم مطرب کی میاد؟ فیلم مطرب کی میاد بیرون؟ فیلم مطرب کی اکران میشه؟ فیلم مطرب کی به بازار میاد؟ و ......
مطرب فیلمی ایرانی به نویسندگی، تهیه‌کنندگی و کارگردانی مصطفی کیایی محصول سال ۱۳۹۷ است. ژانر فیلم مطرب، مانند اکثر آثار قبلیِ مصطفی کیایی، کمدی و اجتماعی است. همچنین در این فیلم چند بازیگر از کشور ترکیه حضور دارند و فیلمبرداری این فیلم در اسفند ۱۳۹۷ در شهر استانبول به پایان رسید. این فیلم رکورد هزارپا (فیلم) را زد و پر فروش‌ترین فیلم سال ۱۳۹۸ و تاریخ سینمای ایران شد. فیلمنامه این فیلم دربارهٔ یک خانواده ایرانی است که به نوعی وارد شهر استانبول ترکیه می‌شوند. فیلمنامه «مطرب» قبل از «چهارراه استانبول» نوشته شده و قرار بود اتفاقات آن در لندن اتفاق بیفتد، اما پس از تکمیل متن تصمیم گرفته شده داستان در کشوری که از لحاظ فرهنگی نزدیک به ایران است، ادامه داشته باشد.
داستان این فیلم دربارهٔ یک خواننده کاباره‌ای به نام ابراهیم خوش لحن (خوش سینه) است که پیش از اوج گرفتن با وقوع انقلاب ۱۳۵۷ همچون این طیف خواننده‌ها از صحنه کنار می‌رود اما چون به اندازه کافی از شهرت و اقبال نیز برخوردار نبوده، نمی‌تواند خواننده لس آنجلسی شود و در نهایت به خواننده مراسم تبدیل میشود. ابراهیم که با فامیلی خود مشکل دارد و آن را به خوش لحن تغییر می‌دهد سالها در حسرت اجرای دوباره روی صحنه می‌ماند تا یک روز، زیبا (دختر ابراهیم دختر ابراهیم با بازی الناز شاکردوست) ترتیبی می‌دهد تا پدرش در برنامه «هفته فرهنگی ایران» در شهر استانبول ترکیه روی صحنه برود. پسر ابراهیم (محسن کیایی) که راه پدر را دنبال کرده ولی به سبک رپ فرصت را برای اجرای زنده و کسب شهرت از دست نداده و ورود آنها به ترکیه سرآغاز ماجراها و مشکلات جدیدشان است.
رکوردهای فروش
فیلم کمدی مطرب در مجموع فروش (دو روز اول اکران، با ۹۳ هزار و ۲۲۸ نفر مخاطب یک میلیارد و ۵۷۳ میلیون تومان فروش) از فیلم‌های متری شیش و نیم و تگزاس ۲ که جزو پرفروش‌ترین فیلم‌های سال بودند هم سبقت گرفت و در صدر پرفروش‌ترین فیلم سال قرار گرفته‌است.
بازیگران
بازیگر / نقش
پرویز پرستویی: ابراهیم خوش لحن
الناز شاکردوست: زیبا خوش لحن
محسن کیایی: فواد خوش لحن
مهران احمدی: ماشاالله (مارشال)
عایشه‌گل جوشکن: نازان
حسین امیدی: شهرام
امین مقدم: حمید پارسا
هزینهٔ فیلم ۵٬۵۰۰٬۰۰۰٬۰۰۰ تومان
فروش گیشه ۳۸٬۵۴۳٬۹۷۵٬۰۰۰ تومان
نقد فیلم مطرب - چرا انقدر حاشیه برای فیلم مطرب ایجاد شد؟
برای تمامی فیلم هایی که فروش گیشه را فتح کرده اند حاشیه های بسیار زیادی ایجاد شده است. شاید این بر می گردد به فرهنگ ایرانیان که در طی سالها شکل گرفته است و آن تخریب هرچه خوب است می باشد. این حرف نشانه ی خوب یا بد بودن فیلم مطرب نخواهد بود، اما نقدهایی که در ادامه می آید را با دقت بخوانید و با دیدن فیلم مطرب با ذهنی آزاد از هرگونه تعصب با دید خودتان آن را به نقد و چالش بکشید.
نقد اول:
تلفیقی از فیلمفارسی و فیلم هندی
وقتی فیلمسازی با آثار پیشین خود توقع مخاطب را از خود و کارهایش بالا می برد، بدیهی است که ساخته شدن فیلمی پائین تر از سطح فیلم های قبلی او تماشاگر را از وی و سینمایش ناامید بسازد.
این اتفاقی است که در رابطه با «مطرب» آخرین ساخته ی مصطفی کیایی رخ می دهد. گرچه فیلم قبلی کیایی نیز در سطح و اندازه ی آثار قبلی او نبود اما استاندارد مورد انتظار سینمای این کارگردان در آن دیده می شد و کار به لحاظ کشش مندی، جذابیت های نمایشی ، میزانسن و قابلیت های اجرایی قابل قبول به شمار می رفت اما کیایی در «مطرب» رویکرد دیگری را اتخاذ می کند و سراغ سوژه ای می رود که تفاوتش با فیلم های دیگر او از زمین تا آسمان است.
سینمای مصطفی کیایی سینمایی ست که در کنار توجه به استانداردهای روایی و فنی، به جذب مخاطب و گیشه نیز اهمیت می دهد اما آن چه «مطرب» را به اثری ناامیدکننده در سینمای کیایی بدل می کند آن است که فیلم فارغ از استانداردهای همیشگی سینمای این کارگردان، به شکل واضحی تنها به جذب مخاطب و فروش فکر می کند و ذره ای به هیچ یک از دیگر عناصر درام نمی پردازد.
«مطرب» به معنای واقعی کلمه یک «فیلمفارسی» است؛ یک فیلمفارسی با الگوی ثابت و رایج چنین فیلم هایی. علاوه بر شلختگی فیلمنامه، تعدد رویدادها که پیرنگ اصلی اثر را ناپدید می کند و شخصیت هایی که در سطح باقی مانده اند هر یک به اندازه ی خود به کلیت فیلم آسیب رسانده اند و این از مصطفی کیایی بعید است چراکه فیلم های او عموماً فیلمنامه هایی قرص و محکم دارند که علاوه بر توجه و اهمیت به روایت پردازی، پیچ و خم هایی را نیز به داستان می افزایند که موجب پررنگ شدن تعلیق اثر و در نتیجه کشش بیشتر آن می شود؛ این چیزی است که در «مطرب» وجود ندارد! رویدادهای درام به شدت سطحی و قابل پیش بینی طرح شده اند و هیچ یک از موقعیت ها به قصه تبدیل نمی شوند. بسیاری از داستان های فرعی زائدند و در خط سیر اصلی داستان نیز بسیاری رخدادها، خام دستانه و ساده انگارانه اتفاق می افتند و پیش می روند.
مصطفی کیایی همواره در آثار پیشین خود نیز کوشیده است تا انتقادات اجتماعی را در لایه هایی از کار خود بگنجاند؛ این که در فیلمی با حال و هوای "مطرب" می کوشد تا همچنان به این رویکرد پایبندی کند قابل احترام است اما متاسفانه فیلمنامه آن قدر شلخته است و آن قدر حجم اتفاقات رخ داده در آن زیادند که خواسته ی او به بار نمی نشیند.
در فیلم هایی که در کشورهای دیگر فیلمبرداری می شوند عموماً مشکلی وجود دارد که منحصر به بیشتر این فیلم ها می شود و آن بهره جویی فراوان و شاید غیرضروری فیلمساز از مناظر و موقعیت های جغرافیایی آن کشور باشد. این شرایط با ورود شخصیت های غیرایرانی به فیلم تشدید می شود و بعضاً کنش میان شخصیت غیرایرانی با شخصیت های ایرانی ناملموس و باورناپذیر از آب در می آید. در «مطرب» حضور نازان (خواننده ترکیه ای) و مناسبات رفتاری او با فواد (محسن کیایی) که صرفاً پرستاربچه ی اوست و کمک های به دور از انتظار او به خانواده ی فواد که در نهایت منجر به بروز مشکلاتی برای خود نازان می شود به شدت عاریه ایست و صرفاً قرار است به پربارتر شدن ویترین فیلم بینجامد.
پایان بندی فیلم نیز به شدت سرهم بندی شده است و به هیچ وجه در منطق روایی نمی گنجد حتا اگر با فیلمی در ژانر کمدی سر و کار داشته باشیم. درواقع نباید فراموش کرد که مختصات سینمای کمدی به این معنا نیست که هر کس هر چه خواست می تواند به فیلم خود وارد کند بلکه حتی رخدادهای کمیک باید بر مبنای منطقی قابل استناد و باورپذیر رخ دهند، بنابراین فردی که سکته قلبی کرده و در بیمارستان بستری ست تحت هیچ منطقی نمی تواند شبانه از بیمارستان مرخص شود، روی صحنه برود و کنسرت بدهد!
«مطرب» می کوشد که هم چون نمونه های موفق تری چون «نهنگ عنبر» به نوستالژی سازی بپردازد و نقبی به سال های دهه ی پنجاه و شصت بزند و رویدادها و تحولات آن برهه را با نگاهی طنز بازنمایی کند اما این اتفاق رخ نمی دهد و این نوستالژی سازی در سطح باقی می ماند و نمی تواند به جزئیات آن گونه که باید ورود کند.
در نهایت «مطرب» فیلمی ست که شاید بتوان آن را تلفیقی از فیلمفارسی ، فیلم هندی و سریال های ترکیه ای به شمار آورد که به واسطه ی ویترینی از ستارگانش و البته بخش های موزیکالش با استقبال گسترده ای رو به رو شده است. (نقد از : یاسمن خلیلی فرد)
نقد دوم
پارودی تاریخ
مطرب یک اثر به واقع کمیک و نه کمدی از گذشته تا به امروز سینمای ایران است که نتوانسته مضمون انباشته شده در ذهن مولف را به نمایش بگذارد . مصطفی کیایی فیلم سازی است که ژانر کمدی را خوب می شناسد اما فرهنگ ایرانی در آخرین ساخته وی عقب مانده است .
*نقیضه گویی محض
پرویز پرستویی در نقش ابراهیم یک اتفاق کمدی محسوب نمی شود و تنها چهره ای کمیک از عقده های به جا مانده روانی به اصطلاح هنرمندی است که نه شخصیت ساخته و نه متد درستی برای اجرای آن انتخاب کرده . مجموعه قراردادهای لبخند آوری که مولف به عنوان پیرنگ کمدی از ابتدای این اثر با مخاطب بسته است به مرور قابل حدس می شوند . پویایی یک اثر سینمایی به مراتب انگیزه داستانی بالاتری نسبت به دیگر حوزه های هنری دارد . همان اندازه که از قصه انتظار می رود تا تکلیف برگزاری کنسرت یک خواننده کوچه بازاری را مشخص کند انباشت تجربی مولف نشان می دهد عنصر جدیدی برای ژانر کمدی در سینمای ایران تولید نخواهد کرد .
*امان از دستت نهنگ عنبر
نوستالژی سازی سطحی و برداشت غیر قابل اعتماد در سینمای ایران از مرز میان انقلاب فرهنگی و قبل از آن ، از سینمایی «نهنگ عنبر» آغاز شد . این آغاز پایانی بر همه محدودیت های انباشته شده در ذهن مخاطب در برابر پتانسیل های موجود آن زمان است . اما متاسفانه از آنجایی که مولف در سینمای ایران به تعداد انگشتان یک دست هم نمی رسد باید اذعان کرد : هجوم فیلم ساز برای به نمایش گذاشتن قبل و بعد یک اتفاق فرهنگی با پنهان شدن زیر چادر کمدی و کنایه های طنز آلود غیر عادلانه است . از هزارپا تا مطرب سینمای ایرانی نه تنها گامی در تحقق اهداف ژانر کمدی بر نداشته بلکه اندک فرصت هایی مانند : «لیلی با من است» را از ضایع کرده .
*دست و پنجه در باتلاق
نگاه مینیمال به عناصر سینمایی ژانر کمدی در برخورد غیر عادلانه مصطفی کیایی از «بعد از ظهر سگی سگی» آغاز شد . در واقع این ویژگی به نقض فرهنگ می پردازد . فرهنگ نماد کشور است . مانند سربازی که شبانه پاسداری می دهد . اگر برخورد جهان شمول و تحقیقات گسترده برای کشف لایه های حشو آلود آن انجام نشود به نقدی کورکورانه و بعضا جانب دارانه ختم خواهد شد . به طور کلی لحظات لبخند آور مطرب نه فرم سینمایی دارد و نه محتوای کمدی تنها نشانه های اعتراض فیلم سازی است که در یک «عصر یخبندان» خود را «ضد گلوله» کرده است . این گونه مولف با دست و پنجه زدن در باتلاق ضدیت فرهنگی بیشتر به عمق سطحی گرایی نفوذ می کند .
*ماجرای یک خواننده
تعجب ابراهیم از نوع خوانندگی فواد تنها نکته پایدار و کمدی مطرب است . جای توضیح ندارد که اختلاف سلیقه دو بُعد تاریخی چرا به لبخند ختم خواهد شد اما همین بس که اقرار کنیم به محترمانه بودن آن . بعضی از شوخی ها اگر چه هنوز به مرز مستهجن شدن نزدیک نمی شوند اما می توانند نسبت عکس با ذائقه برخی مخاطبان سینما داشته باشند . با تمام این تفاسیر مطرب را نمی توان یک اثر سینمایی با فرم و محتوای هوشمندانه قلمداد کرد . این فیلم تنها کوششی است برای محترمانه خنداندن مخاطب که در آن ابتر می ماند .
(نقد از: علی رفیعی وردنجانی)
نقد سوم
آب دهان (مطرب) روی صورت ایران
زمانی که پیش تولید فیلم مطرب رسانه ای شد با توجه به فیلم های قبلی مصطفی کیایی فکر می کردم حتما این فیلم با دیگر کمدی های اکران شده ی این سال ها تفاوت زیادی خواهد داشت حداقل بتواند یک کمدی سالم و خنده آور به دور از ابتذال و سخیف بودن باشد که این روزها نمونه های چنین شبه کمدی هایی در سینمای کشورمان مرسوم شده اما مطرب هم یکی دیگر از آثار شبه کمدی های مبتذل است و باعث تاسف که مصطفی کیایی این فیلم را ساخته کسی که در کارنامه هنری اش آثار مهمی دارد اما مشخص نیست چرا فیلمسازان ما به این شکل افت نگرشی پیدا می کنند اگر نام کارگردانان را از اینگونه فیلم ها دربیاوریم انگار همه ی این آثار را یک نفر ساخته است.
فیلم مطرب هفتمین ساخته مصطفی کیایی یک اثر تیکه و پاره است فیلمی که بر اساس شبه کمدی های مرسوم ساخته شده و این بار کشور ترکیه میزبان این اثر شده است اساسا فیلمسازان ما برای حرف زدن سیاسی و عقده گشایی شان کشور دیگری را انتخاب می کنند و حالا مصطفی کیایی با یک طرح چند خطی الکن و پیش پاافتاده کاراکترهایش را به ترکیه برده تا آنها در آنجا بتوانند به ایران و ایرانی توهین کنند، اساسا نمی شود به مطرب به عنوان یک اثر سینمایی نگاه کرد خط روایی فیلم آن چنان آشفته است که انگار مطرب را یک فیلم اولی یا کسی ساخته که ضد ایران بوده دیالوگ هایی که در فیلم گفته می شود به شدت فاجعه آور است دیالوگ های سخیفی که از زبان ابراهیم به زبان می آید فاجعه تر و اضافه کنید که فیلمساز به چه اندازه از زندگی در ایران متنفر بوده که دیالوگ های ضدایرانی در دهان کاراکترهایش می گذارد و اصلا برایش هویت ایرانی مهم نیست کاراکترهای مطرب همگی از ایران متنفرند و فکر می کنند اگر به کشورهای دیگر پناه ببرند اوضاع و احوال بهتری کسب می کنند، مطرب یک فیلم موقعیت محور است که تبلیغات آن بعنوان یک فیلم کمدی دروغی بیش نیست هیچ نمایی از این فیلم حتی خنده ای کم رنگ برای مخاطب بوجود نمی آورد سرتاسر مطرب شعارهایی ست توخالی و حیرت آور که باعث متبذل بودن آن شده است، مطرب به هیچ عنوان نمی تواند شخصیت سازی کند برای همین موقعیت سازی به کمک این فیلم آمده و باعث شده مطرب به یک فیلم هجو تبدیل شود، بخش ابتدایی فیلم کش آمده است به یاد بیاورید ازدواج زیبا با سیامک چه تاثیری می تواند برای این فیلم داشته باشد بهتر نبود بجای این ازدواج نافرجام زیبا، فیلمساز به فواد و چگونگی بدهکاری او و مهاجرتش می پرداخت، در سکانسی زیبا به خانه پدرش می آید و می گوید دیگر نمی تواند با سیامک زندگی کند در همان سکانس فواد را بالای دیوار می بینیم که معلوم نیست چیکار می کند، موضوع ازدواج فواد و آن خواننده ترک در ترکیه معلوم می شود که اساسا طرح این موضوع منطق ندارد چون ازدواج فواد و نازان می توانست در ایران مطرح شود اما وقتی زیبا در ترکیه تبلیغ کنسرت نازان را می بیند می گوید این عروس ماست! اینکه فواد به خانواده خود دروغ گفته است که در آمریکا زندگی می کند و با نازان ازدواج کرده در صورتی که او در ترکیه نوکر و پرستار بچه نازان است یک موضوع به شدت تکراری است و فاجعه برانگیز که جوان ایرانی برای ادامه زندگی خود حاضر شده در مملکت غریب برای یک خواننده زن ترک بردگی کند و جالب است که یک زن ترک باید به ما یاد بدهد که مسلمان دروغ نمی گوید، سکانس دونفره فواد و ماشاالله را به یاد بیاورید ماشاالله می گوید خسته شدم که در ایران کار می کنم وضع خوبی ندارم دوست دارم آخر عمری جای دیگری (آمریکا ترکیه یونان) زندگی کنم و بعد دست هایش را به فواد نشان می دهد که مثلا چقدر کار کرده است و آخرش هم هیچی، اما در همان سکانس های اول زمانی که ابراهیم برای دعوت از ماشاالله به تعمیرگاهش می رود ماشاالله به ابراهیم می گوید بلاخره باید پول دربیاورم، حالا کار کردن در یک تعمیرگاه در ایران که مشخص است که ماشاالله صاحب آن بوده خوب است یا بردگی در ترکیه یا آمریکا؟؟؟ زیبا در سکانسی دونفره با آقای پارسا آقازاده ای که پسر سفیر ایران در ترکیه است از جمهوری اسلامی دفاع می کند اما این دفاع برای مصلحت خودش بوده و اساسا تقلبی است چرا که زیبا تلاش می کند تا به ایران برنگردد و چقدر خوب که پاسپورت های این سه نفر ربوده می شود اینطوری می توانند راحت تر پناهنده شوند.
حرف کلی فیلم این است وقتی یک انسان نتواند در کشور خودش به آرزویش برسد حتما در یک کشور بیگانه البته همسایه می تواند کنسرتی بدهد که سه هزار نفر تماشاچی داشته باشد این افکار و نگرش از پایه یک توهین به ایران تلقی می شود اما مهم نیست ، مهم این است که فیلمساز برای رسیدن به گیشه مطلوب و دلخواه دست از هنرش بکشد و اثری الکن برای اقتصاد بهتر خود خلق کند و این باعث تاسف است که مصطفی کیایی بعد از شش اثر مهمش فیلمی مثل مطرب بسازد.
این فیلم هیچ نکته ی مثبتی ندارد بازی پرستویی هم که این روزها به شدت افت کرده است تازه داشتیم بازی او را در لس آنجلس تهران فراموش می کردیم که مطرب اکران شد. محسن کیایی هم که انگار در نقش های قبلی اش مانده و اساسا هیچ وقت نمی توانیم یک بازی متفاوت از او ببینیم.
این یادداشت در روز دوم اکران این فیلم در حال نوشته شدن است تا کنون این فیلم توانسته هفتصد میلیون تومان بفروشد و سازندگانش از این بابت خیلی خوشحالند اما واقعا این شادمانی از فروش چنین فیلمی می تواند خوشایند باشد؟ مطرب اگرچه به فروش مطلوب می رسد اما باید دید این فیلم می تواند در یاد مخاطب بماند؟ خیر مطرب قطعا یک اثر فراموش شدنی است، احتمالا این میزان از فروش به دلیل تاخیر یک هفته ای در اکران بوده یا ترس مخاطب از توقیف شدن فیلم!
لازم به ذکر است که نگارنده برای فیلم های قبلی مصطفی کیایی نقد مثبت نوشته و اینکه چرا او حاضر شده مطرب را بسازد حیرت آور است.(نقد از : افشین علیار)
نقد چهارم
در دام فیلمفارسی
"فیلمفارسی" با همین شکل نوشتن سر هم را، مرحوم هوشنگ کاووسی برای نقد فیلم های ایرانی پیش از انقلاب، وارد ادبیات سینمایی کرد و اصرار ایشان برای سر هم نوشتن آن، به این دلیل بود،که بگوید در این فیلم ها نه از ایرانی خبری هست و نه از فیلم و سینما.ترکیبی از داستان های بی چفت و بست، موسیقی کاباره ای، بزن بزن قهرمان های با معرفت و آسمان جل،شوخی های جنسی و عشق های آبکی، که حتما هم در انتهای فیلم، عشاق پریشان حال به شهد وصال می رسیدند و خوش و خندان رو به سوی آینده ای پر از شور زندگی حرکت می کردند و تیتراژ پایانی روی این ذوق و شوق وافر عشاق و تماشاچیان، بالا می آمد.
این نوع سینما نه در بعد انقلاب، که در همان سال های پیش از انقلاب، با فیلم های موج نو و آمدن ،فیلم سازانی چون کیمیایی و مهرجویی به محاق رفت.فیلم هایی چون قیصر و گاو با مولفه های جدید، فرمول های گذشته جذب مخاطب را کنار گذاشتند و طرحی نو درانداختند.
اما حال درست بعد از 50سال، که از ورود موج نو به سینمای ایران می گذرد؛ "مطرب" دقیقا براساس همان مولفه های فیلمفارسی، ساخته شده است.
موسیقی کاباره ای، شوخی های جنسی، رفیق بی خیال و الکی خوش،همسر مهربان و زجرکشیده،که در غیاب همسر در بندش،به رختشویی افتاده، ولی هنوز عاشق است.دختر خوب و خانواده دوست،پسرلاابالی و سرمایه به باد ده و...
مصطفی کیایی که کارهای قبلی اش، یک سر و گردن از مطرب بالاتر هستند؛ گویا در مطرب آنقدر برای ساخت عجله داشته است که،به جای دست انداختن آگاهانه این مولفه ها و خنده گرفتن از مخاطب، دقیقا در دام آن افتاده و فیلمفارسی او را با خود برده است.شوخی های جنسی او، از نمک قصه فراتر رفته و بسیار عریان در دل قصه بارگذاری شده است.
فصل سفر به ترکیه ابراهیم خوش لحن و گروه همراه ترکیبی از فیلم های مکرر و داستان های پیشن، در مورد دزدیدن کیف، قاچاق انسان، فرار از دست قاچاقچیان و ...است؛ که از صحنه های آدم برفی داوود میرباقری، که خود پرویز پرستویی در نقش جواد کولی بازی می کرد؛ تا سریال پایتخت 5 که همین اواخر شاهد پخش آن بودیم؛را می توان در آن مشاهده کرد.
البته مطرب یک خواننده زن ترک را هم کنار مطرب ایرانی خودش، روی صحنه می برد؛ تا چند ثانیه با خواندن دو نفره ایشان،مخاطب را غافل گیر کند،که این هم نمی تواند،ارزشی برای نداشته های بی شمار فیلم، به حساب آید.
وقتی فیلم نامه یک اثر سینمایی لنگ بزند؛ کاری از گیتار حسن شماعی زاده و مولودی خوانی،در منزل معاون وزیر هم، ساخته نیست.کاش قصه مطرب در همان روزهای انقلاب تا اسفند می گذشت؛ چرا که آن پرستویی، هم قابلیت درآوردن قصه را داشت و هم در سیر تحول شخصیت او، کارگردان مجبور نبود؛ متوسل به بغض و اشک معروف پرستویی،آن هم در نقش یک مطرب شود.(نقد از :فرهاد ترابی)
و اما خبرها و حاشیه های فیلم مطرب:
«مطرب» پرفروش ترین فیلم تاریخ سینمای ایران
فیلم سینمایی «مطرب» به کارگردانی، نویسندگی و تهیه کنندگی مصطفی کیایی با فروش 38 میلیارد و 73 تومان توانست رکورد فروش فیلم سینمایی «هزارپا» به کارگردانی ابوالحسن داوودی و تهیه کنندگی رضا رخشان را بزند. اما نکته‌ای که در اینجا حائز اهمیت است، تعداد مخاطبان این دو فیلم است. با وجود اینکه «مطرب» به فروش «هزارپا» دست پیدا کرده است اما نتوانسته، رکورد تعداد تماشاگران این فیلم را بزند.
تعداد تماشاگران فیلم «هزارپا» بیش از 4 میلیون نفر و تعداد تماشاگران فیلم «مطرب» بیش از 3 میلیون نفر بودند. بنابراین تعداد مخاطبان «مطرب» با «هزارپا» فاصله قابل توجهی دارد و بعید به نظر می‌رسد که «مطرب» بتواند تا پایان اکرانش، رکورد تعداد تماشاگران «هزارپا» را بزند.
همچنین گفتنی است که «مطرب» تاکنون با 16هفته اکران و افزایش قیمت بلیت، 38 میلیارد و 74 میلیون تومان فروش داشته است و «هزارپا» با 10هفته اکران که به دلایل نامشخصی اکرانش متوقف شد، در گیشه، 38 میلیارد و 48 میلیون فروش داشت.
با وجود افزایش قیمت بلیت، افزایش سینماها و سالن‌های سینمایی و افزایش فروش کلی فیلم‌ها، روز به روز مخاطبان سینمای ایران کم‌تر شده‌اند.
فیلم «عقاب‌ها» ساخته ساموئل خاچیکیان در سال 1363 با بیش از 8 میلیون تماشاگر، پرمخاطب ترین فیلم سینمای ایران بعد از انقلاب است.
عایشه گل، بازیگر فیلم مطرب باتوجه به اتفاقات اخیر کشورمان در قبال ویروس کرونا در صفحه اینستاگرام خود چنین نوشته است:
عایشه گل:
تسلیت میگم به کسانی که به خاطر بیماری کرونا بستگانشان را از دست دادن و آرزوی سلامتی هرچه سریعتر به بیماران ایران دارم. امیدوارم کشورهایمان هرچه سریعتر از دست این بیماری نجات پیدا کنن. به عنوان یه هموطن ترکیه‌ای در کنار شما هستم. دوستتون دارم.
عایشه گل جوشکن به زبان ترکی (Ayşegül Coşkun) بازیگر ترکیه‌ای متولد 17 ژوئن 1985 در شهر استانبول است.
مسعود فراستی: مخاطبان زباله پسند شدند
به گزارش سلام سینما مسعود فراستی، منتقد سینما، شب‌گذشته (شنبه ۱۶آذر) مهمان تلفنی برنامه «پشت‌صحنه» رادیو تهران بود و مصطفی امامی با او گفتگو کرد.
امامی در این برنامه با اشاره به یکی از صحبت‌های فراستی درباره قیاس «قهوه تلخ» با سریالهای این‌روزهای شبکه نمایش خانگی پرسید: «آیا این نشان می‌دهد که «قهوه تلخ» یک سریال موفقی بوده است یا سریال‌هایی که تازه منتشر می‌شوند، ضعیف است؟»
فراستی در پاسخ به این سوال گفت: «سریال «قهوه تلخ» متوسط است و این سریال‌ها زباله‌اند. سلیقه مخاطب زباله‌پسند شده است. سریالهای آمریکایی را نگاه کنید، آنها واقعا سریال هستند. سطحی سرگرم کننده‌شان هم قابل تحمل است و توهین‌آمیز نیست. اینجا اساساً به شدت به زن توهین میشود.»
وی ادامه داد: «زنی که ما در این سریال ها می‌بینیم، جز یک کالای شبه مدرن عقب افتاده، نیست. این را باید مبسوط در برنامه «هفت» توضیح بدهم که زن در این سریال‌ها چیست. حتی جایی که ظاهراً زن قوی‌تر است، باز هم کالا است. این سریال‌ها به شدت ضد اجتماعی و لمپن پرورند. سرگرمی خیلی چیز شریفی است.»
این منتقد، در جواب به صحبت مجری برنامه درباره اینکه به هر حال این‌ها مشکل یک بخشی از جامعه است، گفت: «الزاماً این‌طور نیست. این سریال‌ها به قدری افراط دارند که ممکن است این‌ها به فرهنگ خانواده تبدیل شود و نمی‌شود که الزاماً از آن گرفته شده باشد. ممکن است دور و بر فیلمساز چنین مسائلی باشد. در واقع این نگاه‌ها ضد جامعه، ضد زن و ضد سرگرمی است. سرگرمی را در این حد نزول داده‌اند. می‌توان از سریال های خوب آمریکایی که فقط سرگرم کننده‌اند، یاد گرفت. این سریال‌سازان و فیلمسازان زباله‌ساز حتی کپی هم بلد نیستند، یعنی به سطحی‌ترین و عقب‌افتاده‌ترین شکل کپی می‌کنند.»
در بخش پایانی این گفت‌وگو، مجری برنامه پرسید: «شما درباره لمپن بودن مخاطبان یک فیلم ]مطرب[ صحبت کردید، آیا حق می‌دهید به من که دو بار آن فیلم را دیده‌ام، بربخورد؟
فراستی در جواب این سوال گفت: «چقدر خوب که بربخورد. برای اینکه فاصله بگیری. یعنی نباید مخاطب پایین‌ترین و مبتذل‌ترین سطح این آشغال‌ها شد. من مخصوصاً گفتم که به عده‌ای بر بخورد.»
«پشت صحنه»، برنامه‌ای است که یک هفته در‌میان به صورت زنده به تهیه‌کنندگی امیرحسین ثقفی و با اجرای مصطفی امامی، روی آنتن رادیو تهران می‌رود.
علاقمندان می‌توانند این برنامه را، این هفته تا چهارشنبه به مدت یک ساعت بشنوند.
