اشیا و محیط های گوناگون باید به نحوی طراحی شوند که بدون اصلاح یا تغییر و تبدیل توسط هر تعداد از افراد که امکان پذیر است؛ استفاده شوند.
قانون دسترسی اظهار می کند که طرح ها باید برای افراد با توانایی های گوناگون، بدون نیاز با سازگاری ها یا ویرایشات به خصوص، قابل استفاده باشند.
چهار مشخصه کلی برای طراحی قابل دسترس وجود دارد:
قابلیت ادراک زمانی محقق می شود که همه افراد، صرف نظر از توانایی های حسی و ادراکی خود، بتوانند طرح را بفهمند.
قابلیت اجرا زمانی محقق می شود که همه افراد، صرف نظر از توانایی فیزیکی خود، بتوانند از طرح استفاده کنند.
سادگی زمانی محقق می شود که همه افراد، صرف نظر از تجارب، سواد یا میزان تمرکزشان، بتوانند طرح را درک کرده و از آن استفاده کنند.
بخشش زمانی محقق می شود که طرح ها، رویدادهای تصادفی و نتایج منطقی خطاها را به حداقل برسانند.
