شاید خیلی‌ها فکر کنن که دوچرخه‌سواری صرفاً وسیلهای برای تفریحه و یا حتی اون رو با "دور دور" کردن با ماشین تو خیابون مقایسه کنن ولی خب دوچرخه از قدیم‌الایام وسیلهای برای جابجایی هم بوده که به مرور زمان به خاطر ورود وسایل نقلیه فسیلی‌سوز فراموش شده‌اند. همین فراموش شدن هم منجر به ایجاد آلودگی و ترافیک در شهر شد.
اولین تجربۀ جابجاییم به کمک دوچرخه برمیگرده به اوایل مهر پارسال که به کمک دوچرخه رفتم دانشگاه. دوچرخه خودم رو داشتم ولی نمیدونستم اگر ببرمش توی دانشگاه جای مطمئنی برای پارک کردنش پیدا خواهم کرد یا نه، پس بیخیال شدمو از دوچرخه اشتراکی بیدود استفاده کردم. اون زمان مبلغ ثبت نام سالانه‌اش زیاد بود ولی می ارزید برام. سوار شدم و استرس زیادی داشتم، اولین بار بود که از دوچرخه‌ای غیر از دوچرخه خودم استفاده میکردم و البته اولین بار که با هدف به سمت مقصدی مشخص باید میرفتم و این یعنی باید مسیری رو انتخاب میکردم.
مسیر رو انتخاب کردم و آروم آروم از سمت راست خیابون شروع به حرکت کردم. ترمزهای بیدود خوب بودن و زنگش هم اونقدری صدا تولید میکرد که عابرین حداقل متوجه ام باشن. بعد از حدود 10 دقیقه رسیدم. مسیری که با تاکسی به خاطر توقفات و پشت چراغ موندنهاش شاید تا 20 دقیقه هم طول میکشید(البته با دوچرخه هم پشت چراغ میموندم و رد! نمیکردم منتها آروم آروم به چراغ نزدیک میشدم از بین ماشینها)و با بی آر تی هم حدود 20 دقیقه. بالاخره رسیدم و دفعات بعد هم حدود 10 تا 12 دقیقه همون مسیر طول میکشید. دلیل این ثبات زمانی ثابت بودن سرعت دوچرخه است. منظورم اینه که وقتی سوار ماشینید ماشین گاهی تند و گاهی آروم میره ولی دوچرخه سرعت نسبتا ملایم و ثابتی داره که یه جورایی یادآور ضرب المثل آهسته و پیوسته رفتنه.
ولی نکتۀ مهم اینه که هر بار سفر با دوچرخه به علت ماهیت ورزشی بودنش حس خوبی به آدم القا میکنه(جدا از اینکه این ایده که وزن هم دارید کم میکنید لذتبخشه) و اینکه شما با شهر خودتون، هر جا که باشه بیشتر در تعامل خواهید بود. در صورتی که با ماشین همه داخل جعبه ایم و ایزوله
در نهایت باید بگم دوچرخه سواری هم تفریحه و هم میتونه برای جابجایی استفاده بشه، فقط باید تصمیم بگیرید و همراه با تفکر و ذوق شروعش کنید.
