اینترنت اشیا که با نام اختصاری IoT شناخته می‌شود، اولین بار در همایشی در سال 1989 با اتصال یک توستر به اینترنت رونمایی شد.
اینترنت اشیا به زبان ساده یعنی متصل کردن اشیاء از طریق اینترنت و فراهم آوردن این امکان که با انسان‌ها، با اپلیکیشن‌ها و با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.
یخچال‌های هوشمند نمونه ساده و مشهور برای IoT است. تصور کنید که یخچال می‌توانست با دوربین داخلی‌اش، محتویات یخچال را ببیند و به شما پیام دهد و بگوید که شیر تمام شده یا تاریخ مصرف آن گذشته است. همه این داده‌ها و سامانه‌های خودکار بسیار مقرون‌به‌صرفه‌اند و باعث کاهش مصرف انرژی می‌شوند.
مهم ترین پرسش پس از پاسخ به سوال اینترنت اشیا چیست، این است که آیا اینترنتی که هر روز ما در آن با مسائل امنیتی و هک و باج افزارها روبرو هستیم، در حوزه اینترنت اشیا امنیت دارد یا نه؟
امنیت و حریم خصوصی، بزرگترین چالش در اینترنت اشیا است. البته IoT نسبتا امن است. اما اگر تمهیدات لازم اندیشیده نشود، IoT احتمالا هدف بعدی هکرها خواهد بود.
همه دستگاه‌ها و سیستم‌های متصل به اینترنت، اطلاعات شخصی بسیاری درباره افراد جمع‌آوری می‌کنند و دقیقا می‌دانند چه زمانی شما در خانه هستید و هنگامی که در خانه هستید، از کدام دستگاه‌های الکترونیکی استفاده می‌کنید. از این رو یک هدف جذاب برای هکرها و باج افزارها هستند.
کاربرد اینترنت اشیا آنچنان گسترده است که به یک پروژه یا محصول وابسته نیست. تا یک دهه دیگر، همه اشیا می‌توانند از طریق اینترنت به هم متصل باشند. در نتیجه، اشیای هوشمند سراسر زندگی ما را فرا می‌گیرند و به‌تدریج، واژه «هوشمند» از ادبیات روزانه ما حذف می‌شود.
برای نمونه، امروز به دستگاه‌هایی که میزان مصرف انرژی را با فناوری IoT اندازه می‌گیرند، «کنتورهای هوشمند» می‌گوییم؛ اما به‌تدریج، این کنتورها چنان در همه‌جای جهان فراگیر می‌شوند که دیگر آنها را فقط «کنتور» می‌نامیم. درست همانند «تلفن‌‌های هوشمند» که به‌دلیل رواج گسترده‌شان، فقط «تلفن» خوانده می‌شوند.
مهم نیست که اینترنت اشیا کجاست و چه نامی بر آن می‌گذاریم؛ مهم این است که واقعیت دارد. اما روشن است که حتی گوگل هم پاسخ دقیقی برای آن ندارد.
منبع: مجله اینترنتی کیمیاهاست
