تقریباً دو ماهه که به خاطر درسم مجبور شدم با اَدبیات که برای من یه غولِ سر و کله بزنم ولی اونقدرام بد نیست.
مثل این چند خط از هوشنگ خان ابتهاج که رفت تو دلم ?
گفتم مرو
رفتی و بد ، بیراه رفتی
بس تند میرانی
نگه کن تا نیوفتی
قدرِ تو میدانم و میگویمش باز
تا کَس نگوید گفتنی هارا نگفتی
اشک روان سایه پیک مهربانی است
از دیده افتادی ولی از دل نرفتی...?
