مواد مغذی فقط زمانی برای دام مفید است که قابل هضم و جذب باشند. در غیر این صورت از دستگاه گوارش عبور کرده و همراه با مدفوع دفع می‌شوند. ارزش انرژی یک مکمل چربی در درجه‌ی اول به قابلیت هضم اسیدهای چرب بستگی دارد که می‌تواند به طور قابل توجهی بین انواع مختلف یا منابع چربی متفاوت باشد.
بیشتر چربی‌ها به صورت تری گلیسیرید در خوراک دام یا به صورت گلیکولیپید در علوفه‌ها وجود دارند که در آنها یکی از اسیدهای چرب با شکر جایگزین می‌شود. مروری بر هضم چربی در نشخوارکنندگان در شکل 1 ارائه شده است.
اولین مرحله‌ی هضم چربی در شکمبه اتفاق می‌افتد که طی آن، باکتری‌ها با فرایند هیدرولیز اسیدهای چرب (و قندها) را از گلیسرول جدا می‌کنند و معمولاً بیش از 85 درصد گلیسریدها تحت هیدرولیز قرار می‌گیرند. اسیدهای چرب غیر اشباع آزاد شده به طور گسترده بیوهیدروژنه شده و به اسیدهای چرب اشباع تبدیل می‌شوند که مورد دوم از حدود ⅓ پالمیتیک و ⅔ اسیدهای استئاریک تشکیل شده است.
سپس اسیدهای چرب آزاد با اتصال به ذرات تغذیه (80-90%) از شکمبه خارج شده و وارد روده‌ی کوچک می‌شوند و با افزوده شدن ترشحات صفرا و پانکراس، ساختارهایی به نام میسل را تشکیل می‌دهند. تشکیل میسل کلید هضم چربی‌است؛ زیرا در این صورت است که اسیدهای چرب نامحلول در آب از طریق دیواره‌ی روده جذب می‌شوند. در اینجا آنها دوباره به تری گلیسیرید تبدیل شده و به شیلومیکرون‌ها و لیپوپروتئین‌ها دسته‌بندی می‌شوند، قبل از ورود به سیستم لنفاوی برای تحویل به بافت‌ها برای استفاده به عنوان منبع انرژی، چربی شیر یا رسوب چربی بدن. جذب اسیدهای چرب عمدتاً در ناحیه‌ی ژژنوم روده‌ی کوچک اتفاق می‌افتد.
چربی‌های محافظت شده از شکمبه، بدون تغییر برای هضم در روده‌ی کوچک از شکمبه عبور می‌کنند.
تری گلیسیریدهای بسیار اشباع به دلیل نقطه‌ی ذوب بالا و حلّالیت کم، می‌توانند قابلیت هضم ضعیفی داشته باشند که از تجزیه‌ی آنزیم‌های گوارشی جلوگیری می‌کند. از این رو، مکمل‌های چربی مبتنی بر تری گلیسیریدهای اشباع معمولاً قابلیت هضم کم‌تری نسبت به سایر مکمل‌های چربی دارند و هیدرولیز تری گلیسیرید در شکمبه به عنوان مرحله‌ی محدود کننده‌ی سرعت در نظر گرفته می‌شود.
تمام مقالات توصیه‌ای چربی‌ها
