فقط غلظت نسبتا کمی از چربی فعال در شکمبه (حدود 3-5٪ چربی در ماده خشک جیره) در شکمبه قابل تحمل است و بیشتر از این مقدار باعث ایجاد مشکلاتی می شود. این مقدار بسته به نوع چربی، غلظت فیبر در جیره و نحوه تامین چربی تغییر است. به عنوان مثال مقدار قابل تحمل روغن های فعال در شکمبه مانند روغن ماهی با دانه های روغنی که کندتر آزاد می شوند، متفاوت است.
جنکینز (1998) یک رویکرد ساده برای تعیین حداکثر مقدار قابل تحمل هر نوع چربی فعال در شکمبه ارائه کرده است که به صورت مقدار ماده خشک صابونی جیره ضرب در چهار، تقسسم بر مقدار اسید چرب غیراشباع مکمل چربی بیان می شود. محدودیت مهم روش فوق این است که فقط برای چربی‌های فعال در شکمبه با نسبت اسیدهای چرب غیراشباع 40 درصد یا بیشتر در نظر گرفته شده است.
