بسیاری از پدرها و مادرها، هنگامی که فرزندشان کاری را انجام می دهد که مناسب نیست، فرزندشان را نصیحت می کنند و این کار، بسیار عالی است.
همه ی ما انسان ها احتیاج به نصیحت کردن داریم و بزرگ و کوچک ندارد.
(البته نوع نصیحت کردن ها متفاوت است.
یعنی نصیحت کردن کودک با نصیحت کردن یک نوجوان، با نصیحت کردن یک انسانی که سنش از ما بیشتر است متفاوت است، که البته موضوع این مقاله نیست.)
اما همه احتیاج به نصیحت دارند.
به فرزندمان می فهمانیم که این کارهایی که انجام می دهد اشتباه است و دیگر نباید این کارها را انجام دهد.
اما یک نکته ی مهمی وجود دارد.
یک نکته ای که تقریبا همه ی ما پدرها و مادرها از آن غافل هستیم، و آن مورد این است که درست است که باید فرزندانمان را نصیحت کنیم که کارهای اشتباه را انجام ندهند، اما باید برای آن ها، راه های جایگزین پیدا کنیم.
درست است که فرزند ما نباید در منزل سر و صدا کند، بدو بدو کند، حق همسایه را رعایت نکند، اما باید برای انرژی که در وجود کودک هست هم فکر کرد.
باید برای انرژی کودک راه کار پیدا کرد.
درست است که ما باید به کودکمان آموزش بدهیم که نباید به دیگران توهین کند، اما باید کلمات زیبا و نوع حرف زدن زیبا را به او یاد دهیم.
درست است که باید فرزندمان را نصیحت کنیم، که درس هایش را درست بخواند، اما باید برنامه ریزی کردن را به او آموزش دهیم.
در تفسیر سوره ی بقره، آیه ی ۱۸۷ می خوانیم:
هر کجا خواستید راهى را ببندید، یک راه مشروع را باز بگذارید.
و یا در تفسیر سوره ی بقره، آیه ی ۱۸۹ می خوانیم:
هرگاه راهى را بستید، راه صحیحى را نشان بدهید.
یعنی قرآن به ما آموزش می دهد که فقط بستن راه ها، فقط گفتن این که چه کاری را انجام ندهند کافی نیست، بلکه باید راه های صحیح و راه مشروع و راه درست را نشان دهیم و بعد راه ممنوع را بگوییم.
کاری که بسیاری از ما والدین انجام نمی دهیم، و فقط راه های ممنوع را اعلام می کنیم و فرزندمان را در تنگا قرار می دهیم.
امکان ندارد که کودک کاری را بخواهد بر طبق اقتضای سنش انجام دهد و آن کار اشکال داشته باشد.
