امروزه که جهان بشریت روزهای سختی را پشت سر می گذارد؛ و همه انسان ها تمام تلاششان را می کنند تا به نحوی از این مشکلات رهایی پیدا کنند، به سراغ پیدا کردن منشا و علت بسیاری از مشکلات برویم.
قطعا برای فهم بهتر اتفاقات جهان خلقت، و علت های به وجود آمدن مشکلات، باید به سراغ کتاب آسمانی رفت، تا علت حقیقی آن اتفاقات را متوجه بشویم.
با مراجعه به قرآن کریم، متوجه می شویم که یکی از علت های مورد تاکید قرآن در مورد به وجود آمدن بسیاری از بلاها و مشکلات، این است که انسان ها نعمت‌هاى خدا را ناسپاسى کردند؛ و شکر نعمت های خدا را آن گونه که باید و شاید به جا نیاورند.
خداوند در سوره نحل، آیه۱۱۲ می فرماید:
و خداوند (براى شما) قریه‌اى را مثال مى‌زند که امن و آرام بود، روزیش از هر سو فراوان مى‌رسید، امّا (مردم آن قریه) نعمت‌هاى خدا را ناسپاسى کردند، پس خداوند به (سزاى) آنچه انجام مى‌دادند، پوشش فراگیر گرسنگى و ترس را بر آنان چشانید.
و یا در سوره ابراهیم، آیه۷ می فرماید:
و (نیز به یادآور) هنگامى که پروردگارتان اعلام فرمود: همانا اگر شکر کنید، قطعاً (نعمت‌هاى) شما را مى‌افزایم، و اگر کفران کنید البتّه عذاب من سخت است.
باید بدانیم که شکرگذاری کردن به درگاه الهی، باعث رشد انسان می شود و انسانی که رشد یافته است، قطعا می تواند منشا اثر مثبت برای خود و اطرافیانش باشد؛
و بالعکس.
افرادی که کفران نعمت های الهی را می کنند و اسراف می کنند؛ و آن گونه که وظیفه شان است، از نعمت های الهی استفاده نمی کنند؛ باعث عقب گرد خودشان می شوند و انسانی که عقب گرد می کند، اثر منفی بر زندگی خود و اطرافیانش می گذارد.
به قول شاعر:
شکر نعمت نعمتت افزون کند
کفر نعمت از کفت بیرون کند
شکرگذاری کردن و دیدن خوبی ها و اتفاقات مثبت در زندگی، و تشکر از خالق خوبی ها بابت اتفاقات خوب در زندگی مان، باعث می شود که نه تنها نعمت ها از بین نرود، بلکه افزایش نیز بیابد.
نکته ای که در سوره ابراهیم، آیه۷ و در تفسیر آن می خوانیم:
سنّت خداوند بر آن است که شکر را وسیله‌ى ازدیاد نعمت قرار داده و این سنّت را قاطعانه اعلام کرده است.
یعنی سنتی از خداوند، که در تمام خلقت جاری است، این است که شکرگذاری کردن، باعث می شود که نعمت ها افزایش بیاید.
ولی کفران نعمت، هم عذاب جسمی و هم عذاب روحی را در پی دارد.
کفران نعمت هم عذاب جسمى دارد. (فقر و گرسنگى)، هم عذاب روحى و روانى (ترس و نا امنى). نحل/۱۲۲: تفسیر نور.
جالب این جاست که خداوند از انسان ها نخواسته است که دائم شکرگذاری کنند؛ بلکه فقط از ما خواسته که حواسمان باشد و بدانیم که این نعمت ها و این اتفاقات خوب در زندگی از خداست، پس ناشکری آن را به جا نیاوریم.
در حدیث مى‌خوانیم که خداوند به موسى وحى کرد:
حقّ شکر مرا بجا آور. موسى گفت: این کار امکان ندارد، زیرا هر کلمه‌ى شکر نیز شکر دیگرى لازم دارد.
وحى آمد: همین اقرار تو و این که مى‌دانى هر چه هست از من است، بهترین شکر من است.
پس ای کاش روزی همه بشریت بدانند که با شکرگذاری از خدای مهربان و کفران نعمت نکردن، قطعا نعمت های الهی بیشتر به آن ها خواهد رسید.
