می دانیم که یکی از وظایف انسان ها در قبال نعمت هایی که خداوند داده است، شکرگذاری کردن است.
اما سئوال این جاست که آیا می توان شکر این همه نعمت را به جا آورد؟
قرآن به این سئوال پاسخ داده است: واگر بخواهید نعمت‌هاى خدا را بشمارید، نمى‌توانید شماره کنید. همانا خداوند آمرزنده‌ى مهربان است. نحل/۱۸
با دانستن داستان حضرت موسی علیه السلام به پاسخ این سئوال نیز می رسیم.
در حدیث مى‌خوانیم که خداوند به موسى وحى کرد: حقّ شکر مرا بجا آور. موسى گفت: این کار امکان ندارد، زیرا هر کلمه‌ى شکر نیز شکر دیگرى لازم دارد. وحى آمد: همین اقرار تو و این که مى‌دانى هر چه هست از من است، بهترین شکر من است.
یعنی بدانیم که هر چه شکر کنیم، باز هم نمی توانیم حق آن همه محبت خدا را به جا بیاوریم.
پس در کنار شکرگذاری کردن به درگاه الهی، باید به این نکته نیز حواسمان باشد که هیچ گاه نمی توانیم شکر واقعی را به جا بیاوریم.
اما چه دلیلی دارد که شکرگذار باشیم؟
امام علی علیه السلام می فرمایند: خداوند در هر نعمتی حقی دارد. کسی که حق آن را ادا کند، آن نعمت را بر او افزون می کند؛ و کسی که در آن کوتاهی نماید آن نعمت را در خطر زوال قرار می دهد.
بنابراین شکر نعمت، باعث افزایش نعمت می شود؛ و کفران نعمت باعث از بین رفتن آن می شود.
تشکر از خدا باعث تربیت انسان ها می شود.
کسی که از خالقش تشکر می کند، می آموزد که باید از پدر و مادر، معلم و هر کسی که در حق او محبت کرده است، تشکر کند.
خداوند این گونه می فرماید: خدا براى تربیت ما، شکر را لازم کرد نه آنکه خود محتاج شکر باشد. ابراهیم/۷: تفسیر نور.
انسانی که شاکر خداوند باشد، به غیر از این که نعمت هایش زیاد می شود، باعث رشد معنوی و انسانی نیز می شود.
انسان قدردان، در بین مردم نیز جایگاه خوبی را کسب خواهد کرد؛ و اعتبار، آبرو و شخصیت ویژه ای پیدا خواهد کرد.
قرآن کریم می فرماید: با شکر، نه تنها نعمت‌هاى خداوند بر ما زیاد مى‌شود، بلکه خود ما نیز رشد پیدا مى‌کنیم، زیاد مى‌شویم و بالا مى‌رویم. ابراهیم/۷: تفسیر نور.
بنابراین شکرگذاری کردن جزو وظایف ماست؛ و دلایلی زیادی هم دارد؛ و در ضمن باعث افزایش روزی و نعمت های الهی نیز می شود.
